Morgunblaðið - 19.11.2005, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. NÓVEMBER 2005 53
MINNINGAR
✝ Fríða MargrétHafsteinsdóttir
fæddist á Gunn-
steinsstöðum í
Langadal 21. sept-
ember 1933. Hún
andaðist á Heil-
brigðisstofnuninni á
Blönduósi 7. nóvem-
ber síðastliðinn.
Hún var dóttir
hjónanna Péturs
Hafsteins Péturs-
sonar, bónda á
Gunnsteinsstöðum,
og Guðrúnar Ingi-
bjargar Björnsdóttur, húsfreyju
þar, sem bæði eru látin. Margrét
átti fimm systkini. Þau eru: 1)
Pétur, bóndi á Hólabæ í Langa-
dal, f. 13. mars 1924, d. 9. október
1987. Hann var kvæntur Gerði
Aðalbjörnsdóttur frá Hvammi í
Langadal. Börn þeirra eru: Björg
Guðrún, Hafsteinn, Rúnar Aðal-
björn, Pétur og Gerður Dagný. 2)
Anna Sigurbjörg, hjúkrunarfræð-
ingur í Reykjavík, f. 9. janúar
1935, d. 2. desember 2003. 3)
Erla, húsmóðir á Gili í Svartár-
dal, f. 25. febrúar 1939, gift Frið-
riki Björnssyni bónda þar. Börn
þeirra eru: Örn, Guðríður, Haf-
rún, Sigþrúður og Björn Grétar.
4) Magnús Gunnsteinn, skrif-
stofumaður í Reykjavík, f. 27. maí
1941, d. 30. apríl 1995. 5) Stefán,
starfsmaður hjá Sölufélagi A-
Hún. á Blöndósi, f.
24. desember 1943.
Margrét ólst upp
á Gunnsteinsstöðum
og gekk í farskóla
sveitarinnar. Hún
fór í Húsmæðra-
skólann á Löngu-
mýri 1951-52 og
starfaði við bústörf
á heimili foreldra
sinna í mörg ár.
Margrét fór í
Sjúkraliðaskólann í
Reykjavík 1970 og
lauk námi þar 1972.
Eftir það vann hún að hjúkrunar-
störfum, fyrst á Blönduósi og síð-
an í Keflavík og Grindavík.
Hinn 28. desember 1974 giftist
Margrét Kjartani Herði Ás-
mundssyni kjötiðnaðarmanni, f.
8. apríl 1946, og stofnuðu þau
heimili á Mýrarbraut 2 á Blöndu-
ósi. Kjartan er sonur hjónanna
Ásmundar Ólasonar, byggingar-
fræðings og byggingareftirlits-
manns, og Hönnu Sigríðar Hlífar
Ingvarsdóttur, húsmóður í
Reykjavík, sem bæði eru látin.
Margrét og Kjartan fluttust til
Keflavíkur 1985 og bjuggu þar til
hausts 2004 er þau fluttust til
Blönduóss og bjuggu á Húna-
braut 42.
Útför Margrétar verður gerð
frá Blönduóskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Elskuleg systir mín hún Magga er
látin. Ég trúi því varla enn að Magga
sé farin frá okkur, en svona er þetta,
enginn veit hvenær kveðjustundin
kemur. Við áttum eftir að gera svo
margt saman, einmitt núna þegar
hún var flutt í nágrenni við mig.
En hún var alltaf fljót að öllu sem
hún tók sér fyrir hendur og eins var
það núna, hún kvaddi í flýti.
Ég minnist æskunnar og okkar
litla heimi, þar sem æskuheimilið var.
Magga var alltaf stóra systirin, sem
gat gert svo margt sem ég gat ekki.
Hún hafði yndi af hestunum og fór
á bak ótömdum hrossum án þess að
hika.
Einu sinni varð henni hált á því
þegar hún stökk á bak á Sóta beisl-
islausum og datt af og handleggs-
brotnaði. Eftir það gat hún aldrei rétt
alveg úr handleggnum, en það hefti
hana ekki í að ganga í hvaða vinnu
sem var.
Hún var stoð og stytta foreldra
sinna í mörg ár við búskapinn á
Gunnsteinsstöðum.
Magga hafði yndi af búskapnum og
var mikill dýravinur. Þótt hún dveldi
fjarri heimahögunum var það alltaf
ofarlega í huga hennar að spyrja eftir
hvernig gengi í sveitinni með búskap-
inn.
Magga var í æsku í íþróttum og
hafði gaman af öllum félagsskap.
Meðan hún var heima í sveitinni
starfaði hún bæði í Kvenfélaginu og
Ungmennafélaginu og lagði hönd á
plóginn, þegar Húnaver var byggt
upp.
Hún hafði mjög gaman af að spila
og var góður spilamaður.
Hannyrðir léku í höndum hennar
og það er margt til fallegt sem hún
hefur búið til.
Hún kynnist Kjartani eiginmanni
sínum og þau stofna heimili á Blöndu-
ósi 1974. Magga og Kjartan voru
ákaflega samrýnd og nutu þess að
vera saman.
Á Blönduósi vann Magga sem
sjúkraliði á Sjúkrahúsinu, en 1985
fluttu þau til Keflavíkur og þá lengd-
ist á milli okkar og við hittumst
sjaldnar.
Magga var ákaflega barngóð og
þráði að eignast börn. Hún ætlaði að
taka kjörbarn en því miður tókst það
ekki. En þau fóstruðu tvö börn úti í
heimi og það gaf þeim mjög mikið.
Fyrir utan framfærslu sendu þau
þeim gjafir og Magga útbjó fatnað
handa þeim.
En haustið 2004 fluttu Magga og
Kjartan á Blönduós og hugðust eyða
ævikvöldinu á æskustöðvum Möggu
en því miður varð það styttra heldur
en við hefðum öll óskað, en við erum
búin að eiga góða daga í nágrenni í
rúmt ár.
Elsku Magga mín, hafðu þökk fyrir
samveruna og alla hjálpina sem þú
veittir mér og börnunum mínum
gegnum árin.
Blessuð sé minning þín, elsku
Magga.
Þín systir,
Erla.
Elsku Magga mín. Við sitjum sam-
an og erum að borða kvöldmatinn
heima hjá mér nú í byrjun nóvember.
Það er vetur úti en veður samt gott.
Þú er að segja okkur frá lífinu á
æskuheimili þínu á Gunnsteinsstöð-
um, rifja upp gamlar minningar.
Minningar sem hlýja þér um hjarta-
ræturnar. Engan órar fyrir hvað
framundan er. Þú horfir björtum
augum fram á við og hlakkar til að fá
að njóta lífsins einhver ár til viðbótar,
nú aftur komin heim á æskuslóðirnar.
Daginn eftir átt þú að gangast undir
læknisrannsókn, sem þú ræðir ekki
mikið um, tekur því sem hverju öðru
verkefni sem fyrir liggur og hlakkar
til að því ljúki. Hefur þó einhverjar
efasemdir um hvernig þetta muni
ganga. Þegar þú kveður mig og ert að
halda heim á leið segir þú að starfs-
fólkið á sjúkrahúsinu hafi sagt við þig
að þú hafir staðið þig vel. Augljóst
var þó að þetta hafði tekið mikið á þig
en þú hefur örugglega borið þig vel,
of vel, og ekki kvartað frekar en þú
varst vön að gera. Hugsað að þetta
mundi ganga yfir, tíminn lækni öll
sár. Þú hélst heim á leið.
Lífið lék ekki alltaf við Möggu. Þó
heyrði maður hana aldrei æðrast eða
vorkenna sér þó að margt væri á
hana lagt. Hún var þeim hæfileika
gædd að horfa á björtu hliðarnar á líf-
inu og leggja hinar til hliðar. Aldrei
hallmælti Magga nokkrum og hún
tók lífinu með æðruleysi og jafnaðar-
geði. Hún var vinur vina sinna og eft-
ir að hún flutti aftur á heimaslóðir
fannst mér hún öðlast nýjan kraft
sem gaf henni mikið. Hún var komin í
meiri tengsl við sína nánustu ætt-
ingja og naut þess að geta farið fram í
Gil og að geta heimsótt vini og ætt-
ingja oftar en áður hafði verið mögu-
leiki. Hún tók virkan þátt í félagslífi
og lagði mikla áherslu á að standa sig
í líkamsræktinni sem hafði skilað
henni miklum árangri til bættrar
heilsu síðustu mánuði.
Kjartan og Magga voru mjög sam-
rýnd hjón sem ávallt stóðu saman í
þeim verkefnum sem lífið ætlaði
þeim. Þegar ég var í skóla á Blöndu-
ósi þá dvaldi ég einn vetur hjá þeim.
Þau hugsuðum vel um mig og var
ávallt mikið í mun að mér gengi vel í
því sem ég tæki mér fyrir hendur.
Eftir að dætur mínar fæddust sýndu
þau þeim hlýhug og áhuga þó að fjar-
lægðir hafi hamlað því að það væri
eins mikið og við hefðum helst kosið.
Fyrir um tveimur áum fórum við
saman í ferðalag á Austfirði. Sú sam-
vera gaf okkur öllum mikið af góðum
minningum sem hægt er að hlýja sér
við á erfiðum stundum.
Kæra Magga, við þökkum þér fyrir
allar samverustundirnar og þann hlý-
hug sem þú ávallt sýndir okkur. Við
söknum þín. Kjartan, ég votta þér
mína dýpstu samúð.
Guðríður Friðriksdóttir.
Kæra vinkona, það er svo skrítið að
hugsa til þess að fá aldrei að sjá þig
eða heyra í þér framar. Við höfum
þekkst frá fyrstu tíð. Mæður okkar
voru vinkonur. Þegar við urðum full-
orðnar urðum við vinkonur. Fórum á
Húnavökur þó ekki væri fært, bara
moka, ekkert mál. Komið heim í fjós-
ið, þótt nóttin væri liðin, æskufjör og
kraftur nógur. Margt skemmtilegt
gerðist í ferðalögunum með Vorboð-
anum. Lífið er svo einfalt þegar mað-
ur er ungur. Síðan fórum við hvor í
sína áttina um tíma, en alltaf var sam-
band. Þú varst sjúkraliði og við unn-
um báðar við Héraðshælið. Viss atvik
urðu til þess að leiðir skildu aftur, þið
Kjartan fóruð suður en við austur.
Okkur báðum erfið spor, en svona er
lífið, ekki alltaf dans á rósum.
Við komum til Keflavíkur þar sem
þið Kjartan voruð. Það var okkar
gæfa. Þú varst alltaf að læra, hafðir
alveg ótrúlega orku. Stundum var ég
með. En námskeiðið í ættfræðinni
sem við fórum á sló nú allt út. Við vor-
um oft búnar að hlæja okkur mátt-
lausar. Þú hafðir svo góðan húmor.
Fjölskyldan þín átti stóran sess í
hjarta þínu. Þú fylgdist vel með að
allt gengi vel. Börnin ykkar Kjartans
voru ykkur afar kær. Þú varst mikil
barnakona, Magga mín, oft að passa
fyrir aðra. Þú fylgdist vel með mínum
börnum og barnabörnum. Tókst þátt
í gleði og sorg. Hannyrðakona varstu
alltaf mikil. Það eru margir hlutir
sem smáfólkið fékk frá þér.
Elsku Magga mín, ég ætla nú ekki
að fara yfir þitt merka lífshlaup frek-
ar. Ég þakka þér af hjarta samfylgd-
ina og alla þín tryggð og vilja vera
vinkona mín öll þessi ár okkar saman.
Ég mun sakna þín. Nú er ég fátæk-
ari. En það er lífsins saga að heilsast
og kveðjast.
Elsku Kjartan minn, við hjónin
vottum þér okkar dýpstu samúð og
systkinum hennar sömuleiðis. Bless-
uð sé minning þín, Magga mín.
Þín vinkona,
Hjördís Líndal.
MARGRÉT
HAFSTEINSDÓTTIR
✝ Magnus Eliason,fyrrverandi
borgarráðsmaður í
Winnipeg í Kanada,
fæddist á Norðara-
Laufhóli í Árnes-
byggð 21. júní 1911.
Hann lést í Winni-
peg 11. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Elías-
son bóndi á Norð-
ara-Laufhóli (1871–
1953) og kona hans
Margrét Sveinsdótt-
ir (1867–1943). Var Guðmundur
sonur Elíasar Vigfússonar og Sig-
ríðar Jósefsdóttur á Hellu í Ein-
arslónssókn en Margrét var dóttir
Sveins Þorsteinssonar og konu
hans Margrétar Sigurðardóttur
sem bjuggu á Fosshóli í Víðidal.
Var Guðmundur seinni maður
hennar, hún átti áður Svein Ben-
ónýsson á Kamphóli í Víðidal.
Hann dó 1899 og Margrét fór 1900
vestur um haf með tvö börn
þeirra. Þau voru Kristín (1895–
1919), var fyrri kona Hrólfs Sig-
urðssonar kaupmanns á Gimli, og
Þorsteinn (1897–
1970), skógarhöggs-
maður, ókvæntur.
Þau Guðmundur
og Margrét bjuggu
fyrst í N-Dakóta en
frá 1908 á Laufhóli
og eignuðust fjóra
syni. Þeir voru: 1)
Ágúst (1904–1981),
bóndi á Laufhóli og
síðar járnsmiður á
Gimli, átti Jónínu
Guðrúnu Johnson
(1904–1964) og sex
börn. 2) Helgi
(1906–1974), átti Margaret Prest-
wick (1932–1993) og voru börn
þeirra fjögur. 3) Frank, f. 1907, er
enn á lífi í Winnipeg, ókvæntur. 4)
Magnus sem hér er minnst. Hann
átti fyrst Jean McKay, f. 1908,
skildu, síðan Katherine McFarl-
ane (1918–2000) og nú síðustu ár-
in var Betty Muriel Laing vinur
hans og félagi. Hann eignaðist
ekki börn.
Magnus verður jarðsettur í fjöl-
skyldugrafreitnum í Árnesi í dag
og verður minningarathöfn í
Westminsterkirkju í Winnipeg.
Magnús verður þeim eftirminnileg-
ur sem honum kynntust, ekki síst fyr-
ir fötlun sem hann hóf sig yfir en bjó
við alla ævi en það var daufblinda.
Magnús fór að heiman um tvítugt,
nam þá land við Peace River í Al-
berta, fluttist þaðan til Vancouver,
rak þar járnvörubúð og kaffihús. Þar
hóf hann störf fyrir New Democratic
Party. Til Winnipeg fluttist hann 1957
og hóf störf við tryggingar.
Borgarráðsmaður var hann 1968–
1986 og alla ævi var hann sami eld-
huginn í stjórnmálum. Slík mál ræddi
hann gjarnan og kom þá vel í ljós hve
minni hans var trútt. Hann mundi
nöfn og dagsetningar, kosningaúrslit,
atkvæðatölur, vegalengdir og var því
líkast að hann myndi allt sem hann
hefði einhvern tíma heyrt. Til dæmis
að taka gat hann talið ættingjum sín-
um hérlendis öll systkinabörn sín,
fæðingardaga þeirra og maka þeirra
og barna. Einnig kunni hann vel skil á
skyldfólki sínu á Íslandi, látnu sem lif-
andi. Ekki gleymist flutningur hans á
kvæðabálkum sem hann fór jafnan
með blaðalaust, til dæmis Sandy Bar,
og naut hann sín þá vel enda var mað-
urinn vel máli farinn, íslenskumaður
ágætur og framsögnin eftirminnileg.
Magnús vakti alltaf athygli í Ís-
landsheimsóknum sínum og var ætt-
rækinn vel. Ævisaga hans, Life on the
Left, er góð heimild um þennan fallna
skörung, skoðanir hans, stjórnmála-
starf og hugsjónir.
Ásgeir Svanbergsson.
Höfðinginn og hugsjónamaðurinn
Magnus Eliason er allur vestur í Kan-
ada. Ófáum rétti hann hjálparhönd
þessi rammpólitíski sagnamaður, sem
lengst af bjó á Wellington breiðgöt-
unni í Winnipeg. Í nágrennið sótti
hann pólitískt umboð sitt, í hverfi
fólks sem á sinni tíð vann fyrir sér
mestan part með höndunum. Magnus
Eliason hafði unun af pólitískri rök-
ræðu og baráttu. Hann var á því sviði
allt í senn hispurslaus, hrjúfur, og
óvæginn, en bar virðingu fyrir verð-
ugum andstæðingum sínum. Hann
staðsetti sig á vinstri kanti stjórnmál-
anna svo sem sjá má í ævisögunni, A
Life on the Left. Hann var hafsjór af
þekkingu um kanadísk stjórnmál og
mat mikils tiltekna skoðanabræður
sína. Hann forvitnaðist ávallt um ís-
lensk stjórnmál þegar hann símaði,
eins og hann sagði, enda hafði hann
kynnst hér stjórnmálamönnum.
Fannst honum mest til þess koma
sem hann í fyrstu taldi sig eiga
minnsta samleið með. En þannig var
Magnús. Það voru mannkostir og
ekki merkimiðar sem réðu áliti hans.
Hann kom síðast til Íslands haustið
2002. Mér er minnisstætt þegar við
stóðum þá í þúfnakollum undir Jökli,
þar sem Guðmundur Elíasson faðir
hans fæddist og ólst upp með langafa
mínum. Þá kom yfir hann það sem
annars aldrei gerðist, hann bæði felldi
tár og varð orða vant. Svo mjög unni
hann áum sínum og landi. Svo næman
skilning hafði hann á kjörum þeirra
og sögu. Árið eftir lóðsaði hann okkur
fjölskylduna um Íslendingaslóðir í
Norður-Dakóta, fór með okkur norð-
ur í Árnes og miðlaði okkur fróðleik
sínum sem mest hann mátti, með
þeim óeigingjarna stæl og yfirsýn
sem honum einum var gefin. Þær
minningar lifa. Hann fór með okkur í
kirkjugarðinn í Árnesi þar sem hann
verður í dag lagður til hinstu hvílu á
stað sem hann valdi sjálfur af kost-
gæfni. Þannig var Magnús, hann réð
sér sjálfur, skipulagði líf sitt sjálfur og
varð ekki fangi ákvarðana annarra.
Blessuð sé minning hans.
Helgi Már Arthursson og
fjölskylda.
MAGNUS
ELIASON
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Önnumst alla þætti útfararinnar
Þegar andlát ber að höndum
Arnór L. Pálsson
framkvæmdastjóri
Ísleifur Jónsson
útfararstjóri
Frímann Andrésson
útfararþjónusta
Svafar Magnússon
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir
útfararþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Halldór Ólafsson
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta