Réttur - 01.10.1950, Blaðsíða 7

RÉTTUR
247
velli og féll hún niður, þar sem óeirðirnar virtust mestap.
Síðar var hverri sprengjunni af- annarri kastað eða skotið,
en við það dreifðist mannfjöldinn fljótlega."
Síðar sama dag ber þetta vitni fyrir réttinum eftirfarandi:
„Þá kveðst það (vitnið) ekki hafa heyrt, að mannfjöldinn
hafi verið aðvaraður áður en táragassprengjunni var kastað.“
Guðmundur Arngrímsson, rannsóknarlögregluþjónn, ber fyrir
rétti 30. marz:
„Vitnið kveðst ekki hafa heyrt aðvörun frá lögreglunni
um að táragasi myndi verða beitt.“
Sigurður Ingvarsson, rannsóknarlögreglumaður, ber sem vitni
30. marz svo hljóðandi:
„Ekki kveðst það (vitnið) hafa heyrt mannfjöldann aðvar-
aðann áður en táragasbombunni var kastað."
Ingólfur Þorsteinsson, yfirvarðstjóri hjá rannsóknarlögreglunni,
ber sem vitni 30. marz eftirfarandi:
„Ekki kveðst það (vitnið) hafa heyrt neina aðvörun gefna
til mannfjöldans áður en táragassprengjunni var kastað.“
Og það eru ekki aðeins lögregluþjónar sakadómara sjálfs, sem
bera þetta. Lögregluþjónar lögreglustjórans verða flestir að játa
hið sama:
Guðbrandur Ág. Þorkelsson, lögregluþjónn, ber fyrir rétti 1.
apríl:
„Ekki kveðst vitnið hafa heyrt að kallað væri í hátalara
og fólkið aðvarað áður en táragassprengjunum var kastað.“
Leifur Jónsson, lögregluþjónn, ber fyrir rétti 7. apríl:
„Aðspurt hvort það (vitnið) hafi heyrt aðvörun áður en
táragassprengjunum var kastað, svarar það spurningunni
neitandi.“
Lárus Salomonsson, lögregluþjónn, ber fyrir rétti 7. apríl:
„En ekki heyrði vitnið aðvörun gefna um þetta (að tára-
gassprengjum yrði kastað) áður, enda var það þá úti á miðj-
um Austurvelli, en það var aðvarað af einhverjum öðrum
lögregluþjóni."