Réttur - 01.08.1931, Blaðsíða 14

126
SMÁBÓNDINN
[Rjettur
Hann áræddi nú aftur að vona og var með ráðagerð-
ir um framtíðina. Hann ætlaði að vinna ennþá meii-a,
ennþá ákafar, vinna sig upp á ný og beita til þess allri
þeirri seiglu bóndans, sem hann átti til.
En þeir lofuðu honum að steypast í glötunina. »ójá«,
sögðu þeir, »við myndum fúslega hjálpa þér! En við
erum nú sjálfir svo fátækir. Ef við þyrftum ekki á öllu
að halda sjálfir, myndum við gjarnan láta eitthvað
af mörkum, en eins og ástandið er.....«
Jahn sat í stofu Seehofs, vandræðalegur og uppburð-
arlítill, og heyrði naumast það, sem hinn sagði. Hann
skildi það eitt, að þeir horfðu á hann drukkna með
kuldaglotti. Hann sá fullvel sigurglampann í augum
Seehofs og grimmdarlegt hæðniglottið, sem brá fyrir
á eirlitu andlitinu. En hann sat þarna eins og negldur
niður og sneri milli handa sér hattgarminum, og
skyndilega sló þeirri hugsun niður í honum, að allt
væri glatað, að hinir væru að bíða eftir endalokum
hans, til þess að auðga sjálfa sig á hans kostnað.
Nú kom kvalráðasti dagurinn í lífi Jahns, dagurinn,
þegar eigur hans, húsið og garðurinn voru boðin upp.
Framan við hliðið stóðu fallegustu sætisvagnar í
langri röð; bifreið var þar meira að segja. Digrir
sveitabændur og rauðir í framan fylltu húsagarðinn og
góndu inn í peningshúsin. Nokkrir stórlaxar voru þar
á meðal, sem færðu sig fyrirmannlega úr þykkum, dýr-
um loðfeldum. Gestgjafinn, hugvitssamur náungi, var
kominn með nokkrar öltunnur og græddi stórkostlega
á sölunni.
En Jahn lét sem minnst á sér bera. Hann virtist
vera orðinn mörgum árum eldri en áður. Eins og fá-
ráðlingur sat hann í eldhúsinu og hlustaði á grófgerð-
an málróm uppboðshaldarans, sem barst þangað inn
að utan.