Réttur - 01.08.1931, Blaðsíða 15

Rjettur] SMABÓNDINN 127
f
»Hér um bil nýr hirðingarvagn — hundrað —
hundrað og fimmtíu — hundrað og áttatíu — fyrsta —
annað — og þriðja sinn....«
Nú kom röðin að skepnunum. Þá hélzt Jahn ekki
lengur við inni fyrir. Hann virti fyrir sér fjölmennan
hppinn, þaðan sem hann stóð á háum steinbekk, horfði
vonleysisaugum á manngrúann.
En þegar verið var að selja stóru plógklárana tvo,
þá runnu tvö sölt tár niður horaða vangana. Eitthvað
slitnaði innst í honum.
Seehof keypti flestallt. Hann bauð í hlutina rólegum
rómi og og leit kuldalega á þennan bugaða mann þarna
á steinbekknum.
í síðasta sinni horfði Jahn á spikfeit svínin og kýrn-
ar sínar, sem gljáðu allar af góðri hirðingu. Allt fór
sömu leiðina, undantekningarlaust. Ávextir margra
alda vinnu dreifðust nú þarna eins og löður á vatni...
Mannfjöldinn var allur á bak og burt. Seehof sat á
ölkránni með fjölmennu fylgdarliði og hellti í sig
bjómum í tilefni af hinum ágætu kaupum, sem hann
hafði gert.
Um kvöldið kom vinnumaður Seehofs og leiddi hest-
ana út úr húsagarði Jahns. Og hann stóð þar boginn í
baki og horfði lengi á eftir þeim. Honum fannst þeir
flytja burt með sér líf hans og hamingju á mjúklega
ávölum lendunum.
Jahn var aftur orðinn heiðursmaður og hafði' greitt
skuldir sínar því nær að fullu. En hann var sjúkur og
lá í dimmu hesthúsi, sem honum hafði verið fengið til
íbúðar. Kona hans vann baki brotnu á ökrunum, sem
einu sinni voru þeirra eign, en nú voru komnir í eigu
Seehofs. Jahn hugsaði fram í tímann, og honum var
þungt í skapi...
Og hér lýkur sögunni um hann Jahn, smábóndann.
Þó mætti líka segja, að hér hefj.ist saga hans, því að