Réttur - 01.08.1931, Blaðsíða 13

Rjettur] SMÁBÓNDINN 125
var hann ánægður, ef þeir tóku við honum í sinn hóp,
og hann lét meira að segja son sinn læra til kaup-
manns, eins og hann sá hina gera. Og hann sótti eins
og áður kirkjuna og spilakvöldin.
En svo tók nú fyrir það líka. Nú sat hann í dimmri
stofunni kvöld eftir kvöld og starði á konu sína. Stund-
um hrökk hann upp úr grufli sínu, tók að formæla ör-
lögum sínum og spyrja þögla veggina, með hverju
hann hefði sérstaklega unnið til þessa hlutskiptis.
Hann fann, hvernig hann fjarlægðist stórbændurna
meira og' meira. Hann hataði þá, meira að segja. En
þegar honum duttu svo launaþrælarnir í hug, fann
hann til samskonar haturs. Að hans dómi lifðu verka-
mennirnir áhyggjulausu lífi, báru engan kvíðboga fyr-
ir morgundeginum og voru frjálsir sem fuglar loftsins.
Og þannig var Jahn eins og klukkukólfur í lausu lofti,
yfirgefinn af öllum mönnum, að því, er virtist.
Einveran tók mjög á hann. Hann stóð þarna ráða-
laus og fullur af drungalegri skelfingu frammi fyrir
einhverju voðalegu, sem hann gat þó ekki skilið.
Hann spurði sjálfan sig, hvað verið væri að gera
honum. Skyldi hann vinna minna en áður? Nei! Enn
var hann sami viimuþjarkurinn. Alltaf vann hann frá
því snemma á morgnana og þangað til seint á kvöldin,
lá andvaka á næturnar og gruflaði og grundaði.
Alltaf jókst örvæntingin, og lá við, að hún kæfði
hann.
Og svo kom að því! Það var sem blýhringur væri
lagður um höfuð Jahns, og tennurnar glömruðu í gómi
hans, þegar hann sá framundan sér gjaldþrotið,
grimmt og hlífðarlaust.
En hann vildi leita síðasta úrræðis. Hann ætlaði að
heimsækja stórbændurna og biðja þá ásjár, því að í
rauninni þóttist hann vera einn úr þeirra hópi. Þeir
myndu vissulega ekki láta hann steypast í glötun.