Réttur - 01.02.1937, Síða 22

á þeim and-félagslegu eiginleikum, sem stundum
hóta manninum siðferðilegri tortímingu, væri ef til
vill það, að ríkið tæki einkasölu á steinolíu og ben-
zíni. Reynsla síðasta misseris hefir sýnt, að Héðinr.
Valdimarsson getur enn, þegar í nauðirnar rekur,
lagt frá sér hið leiða hlutverk verklýðsherrans og
tekið við hlutverki hins þjónandi anda, sem er hið
eina sanna aðalsbragð foringjans. Þegar samfylking-
aröflum Alþýðuflokksins og Kommúnistaflokksins
hafði á síðastliðnu voi’i tekizt að vekja áhuga alls
almennings fyrir róttækari stjórnarráðstöfunum, þá
var Héðinn Valdimarsson fyrstur manna hægra meg-
in í sínum flokki til að snúast á mál þessara krafta,
og beita sér síðan fyrir hinum róttæku samþykktum
,,starfskrárinnar“.
Ekkei't getur ákjósanlegra í vinstri stjórnmálum
íslenzkum en það, að Alþýðuflokknum mætti takast
að safna sem flestu fólki innan sinna vébanda eða
umhverfis sig til róttækari stjórnmálabaráttu, og
ávinna sér það réttmæta traust, sem sá flokkur einn
getur átt, sem lætur þjóðina ekki finna það aðeins
með slímhimnum munns og maga, að hagur hennar
fer batnandi, heldur einnig með þeim skilningarvit-
um, sem almennt eru talin þessum ofar. Verklýðsbar-
átta nútímans er andhverf allri hugsæisheimspeki
og draumúð. Óraunsæ verldýðspólitík hlýtur fyrr
eða síðar að koma þeim í koll, sem rekur hana. Þann-
ig er einkum ástæða til að kvíða því, að sú kross-
ferðapólitík, sem sumir Alþýðuflokksforingjarnir
vilja endilega reka gegn kommúnistum, komi þeim
sjálfum í koll. Hinar innantómu, hárödduðu, órök-
studdu krossferðaprédikanir gegn bróðurflokknum
fæla menn nefnilega fyrr frá jafnaðarstefnunni en
kommúnismanum. Verklýðsmálgagn getur ekki leyft
sér að bjóða annað en samvizkusamlegustu rökfærslu
í hverju máli. Lygar og blekkingar og hundarök og
150