Réttur - 01.01.1940, Qupperneq 21

álma ófreskja niður hlaðvarpann og hárílyksui- fuku í
allar áttir.
Fyrir dyrum úti stóSu 3 menn, sem Tobbi heilsaði
meS alúð og bauS aS ganga í bæinn.
„Já, ég hafSi hugsaS mér aS hvíla mig ofurlítið hjá
þér. Guðni tekur hestana”. Röddin var eins og gnýr
veðranna í fjallaskörSunum. „Eg kýs heldur aS vera
hjá þér í eldhúsylnum. PaS er svo íjandi hráslagalegt
í baSstofunni”, sagði komumaSur, þegar liann hai'Si
gengiS á hæla Tobba inn bæjargöngin. „Alveg eins og
þú villt, prófastur minn. Ekki er nú stærilætinu fyrir
aS fara”, sagSi Tobbi og hallvikaði lil eldhúsbekknum,
en prófastur tók sér þar sæti. Hann var klæddur stór-
um skinnjakka yztum klæSa og meS háa loShúfu á
höfSinu og þegar hann hafSi hengt hana yfir vekjara-
klukkuna í eldhúsinu kom í ljós mikill skalli, breitt
enni, grá augu, há kinnbein, mikiS og rautt nef og
þykkar bogadrégnar varír, sem mitt í þjónustu hins
guSlega virtust hlaðnar kyngimagni holdlegra freist-
inga.
Hinir höfSu látið hestana inn í bæjardyrnar og gefið
þeim þar og komu nú inn. Sá, sem fyrr gekk var lág-
vaxinn og skolhærSur, þaS var GuSni, fylgdarmaSur,
hinn var ungur, hár, grannur og bólugrafinn, þaS var
Geiri á Stekk, beilarhúsununi skamml frá og bjó hann
þar.
„Hverju á ég þann heiSur aS þakka, aS þú heimsækir
mig?” spurSi Tobbi um leiS og hann mokaSi taSöskunni
úr eldavélinni og lét hana í járnfötu á gólfinu, en svart-
ur köttur, sem sofiS hafSi á eldhúsborSinu, vaknaSi
meS hnerrum, setti upp kryppu og stökk út i horn.
„0- o, þaS er nú karlfauskurinn hann Árni á Bakka.
Krabbinn er nú loks að gera út af viS hann. — Hann
gerSi mér orS aS finna sig. Eg fer þangaS í kvöld”.
„Ójá, blessaSur auminginn, hann má verSa hvildinni
feginn”.
„HeyrSu”, sagSi hann og sneri sér aS Bjarna heiinil-
21