Réttur - 01.01.1940, Qupperneq 24

a5 bjarga því, en eins og nú er ástatt með þá marghátt-
uðu erfiðleika, sem steðja að þjóðinni, þá leyfir fjár-
hagurinn það ekki, að allt þetta fólk sé látið lifa á ann-
ara manna brauði. Pess vegna hafa vitrir og úrræða-
góðir menn fundið þá leið til bjargar, að láta þetta fólk
vinna fyrir sér við hagnýt framleiðslustörf í sveitinni
og greiða því fyrir sem svarar sannvirði vinnunnar
semj það leysir af hendi, og eins og þú munt sjá, þá
er þetta bréf sent til allra góðra bænda í því trausti að
þeir vilji gera sitt til þess að rétta við fjárhag landsins
og um leið að líkna sig yfir þetta í'æfils fólk með því
að taka það til þess að vinna fyrir mat sínum.
„Eg hef nú hingað til borgað öllum fyrir vinnu sína,
þá sjaldan einhver hefur unnið hjá mér”.
„Pað hefur enginn sagt að þú skuldaðir neinum neitt,
en það gegnir nú allt öðru máli með þetta fólk, því fæst
af því kann nokkuð til sveitavinnu og enn færra nenn-
ir nokkuð að vinna”.
„Er nú minnisleysið orðin landplága?” Pessi oi'ð
komu frá Bjarna, þar sem hann sýslaði við kaffið úti
í horni.
„Hvað eigið þér við, Bjarni minn? Og prorasturinn
hnyklaði brýrnar um leið og hann leit á Bjarna.
„Aðeins að sveitamennirnir, sem nú eru búsettir í
baíjunum hafi tæpast gleymt sveitavinnunni. Eg hef
heyrt getið um menn, sem misstu minnið, en það hefur
helzt verið í sambandi við voveiflega bruna, efnahags-
reikninga, eða aðra slíka óvænta atburði”.
„Pað er allt annað mál og kemur þessu ekkert við”,
sagði prófasturinn og það andaði kulda í röddinni.
„Ha, misheyrðist mér að þið væruð að tala um minn-
isleysi?”
Prófasturinn lét sér nægja, að líta á Bjama ströngum
alvöruaugum og sneri sér svo að Tobba. Pað er ekki
eyðandi orðum við þá óhamingjusömu menn, sem
verða gripnir forherðingu hjartans, þegar forsjónin ag-
ar þá, og það var á allra vitorði áð Bjarni var bæði
24