Réttur - 01.01.1940, Qupperneq 27

greiða stúlkunni kaup og síðan að ráða sér rnann til
þess að uppfylla hennar kvenlegu nauðþurftir, svo hún
tolli hjá honum!” Og Guðni stakk veðurbitnu þúfunef-
inu beint upp í loftið og hristist allur af hlátri eins og
samanrekinn líkaminn hefði fengið flog.
„Hvað segir þú um þetta, Geiri”, mælti Tobías.
„Eg álít sjálfsagt fyrir okkur að reyna. Pað ætti að
taka margt ómakið af okkur. Hugsaðu hvað það væri
notalegt að koma heim að heitum mat, þegar maður er
þreyttur og kaldur, — að ég nú ekki tali um glóðvolgan
kvenfaðminn”.
„Líklega er réttast fyrir okkur að reyna þetta. Eg
vil helzt fá stúlku með krakka”.
„Parna sjáið þið!” sagði Guðni og fékk nýtt hláturs-
kast. Jafnvel prófastur brosti í laumi.
„Pað er ekki af því”, sagði Tobbi og roðnaði ofurhtið,
„en bæði er það, að hún mundi tolla betur, þvi slíkar
stúlkur eiga um færra að velja, og í öðru lagi væri hægt
að nota krakkann til einhvers, ef einhver döngun væri
j honum”.
„Petta er alveg rétt hjá honum”, sagði prófastur og
nú færðist aftur yfir andlit hans virðulegur alvöru-
svipur.
„Eg tek ekki í mál að fá eldri stúlku en 15—16 ára”,
sagði Geiri. „Eg vil sjálfur hræra í miinum grautar-
potti”.
„Pú gætir nú keypt köttinn í sekknum fyrir því”,
sagði prófastur. „Eg er þeirrar skoðunar, að ofurlítil
lifsreynsla saki ekki”.
„Nei, ég held mig við það, að hún hafi stálpaðan
krakka. Þið sjáið það líka, að hún hlyti að verða kaup-
lægri vegna barnsins og það ætti ekki að vera mjög til-
finnanlegt fyrir okkur að gefa einu barni að éta”.
„Já, hvað ætturrt við að bjóða henni hátt lcaup?”
„Veit ekki hvað segja skal”.
„Pið ættuð ekki að þurfa að greiða henni meira en i
27