Réttur - 01.01.1940, Síða 37

qt
Á þessum tímum hefur íslenzka þjóðin ekki ráð á að búa
við stjóm, sem þverskallast við aðl gera þær ráðstafanir,
sem nauðsynlegar eru, til að afstýra hallæri meðal mikils
hluta íbúanna. Vilji ríkisstjórain ekki sinna þessum frum-
stseðustu kröfum, hlýtur það að vera nauðvöm fólksins að
sameinast — án tillits til þess hvar í flokki menn standa —
um að koma þessari stjóm frá og velja sér trúnaðarmenn,
sem duga betur.
Og að lokum: öll þjóðin verður að mótmæla einum rómi,
ef sjálfstæði hennar og hlutleysi verður skert, hver sem í
hlut á. Enda þótt vér fáum ekki reist rönd við ofbeldinu,
verður að líta á hvem þann, sem varg í véum, sem reynir
að sljóvga meðvitund þjóðarinnar um rétt sinn, eða aðstoða
erlent vald til að festa sig í sessi í landinu.
Islendingar! Höldum fast á rétti vorum til sjálfstæðis.
Verkamenn, bændur, fiskimenn, starfandi menn í bæjum
og sveitum! Skipum oss þéttar saman um rétt vorn til að
lifa í landinu og njóta þess, sem vér öflum”.
#
Finnagaldur, stríð gegn Sovét-lýðveldunum, ofsóknir gegn
Sósíalistafloklmum.
Styrjöldin milli finnsku hvítliðanna og Sovétlýðveldanna
var heldur en ekki hvalreki fyrir afturhaldið hér heima.
Óvænt tækifæri til að beina huganum frá hinum óþægi-
legu viðfangsefnum í landinu sjálfu.
Flestir munu nú hafa áttað sig til fulls á þvi, að þessi
styrjöld var ekki stríð milli Finnlands og Rússlands út af
fyrir sig, eins og margsinnis hefur verið viðurkennt bæði
í París og London, heldur var hér mn að ræða styrjöld milli
Sovétríkjanna og Vesturveldanna, sem vom að búa sig und-
ir árás á Rússland og notuðu finnsku hvítliðana sem verk-
færi. Atburðimir hafa síðan sannað, svo sem bezt verður á
kosið, að'Sovétlýðveldin áttu í vamárstríði, sem þeim bar
skylda til að heyja fyrir land sitt og hinn alþjóðlega sósíal-
isma.
Þjóðstjómarherramir hér heima vom heldur ekki lengi
37