Réttur - 01.08.1971, Síða 3

EINAR OLGEIRSSON
UPPREISN
ÆSKU OG ALÞÝÐU
Með þingkosningunum 13. júní og stjórn-
armynduninni 14. iúlí var óvænt brotið við
blað í stjórnmálasögu 20. aldarinnar. Um-
skiptin urðu þau mestu, er orðið hafa síðan
1942 og höfðu fæstir búist við slíku, í svo
fastar skorður, sem fylgi flokkanna var kom-
ið.
KOSNINGABARÁTTA
OG
KOSNINGAÚRSLIT
Þótt kosningabaráttan væri víðast með
hefðbundnum hætti, þá breytti sjónvarpið nú
svip hennar mjög og aðgángi að almenn-
ingi, — og þegar á síðustu kosningavikuna
leið í Reykjavík og Alþýðubandalagið reið á
vaðið með fyrsta flokkspólitískan fund í
L:.ugardalshöllinni og fékk á hann um 5000
manns, þá var greinilegt að mikil umskipti
voru í aðsigi. Hve mikil sýndu úrslitin.
Stjórnarflokkarnir biðu algeran ósigur, —
hröpuðu úr 32 þingsætum niður í 28, —
og varð Alþýðuflokkurinn eðlilega verst úti
og hlaut þá refsingu fyrir langa íhaldsþjón-
usm að hrapa niður í 6 þingsæti úr 9- Hef-
ur hann nú rúm 10% atkvæða, en hafði
1934, þegar gengi hans var mest 21,7% og
var þá jafnsterkur Framsókn. Er það eftir-
tektarvert og eðlilegt að Alþýðuflokkurinn
fái slíka útreið, þegar hann rekur íhalds-
pólitík, en hitt jafn athyglisvert að bezt hef-
ur honum vegnað í kosningum á þessu
tímabili eftir að hann var knúinn til stjórn-
arsamstarfs við Sósíalistaflokkinn í nýsköp-
unarstjórninni og fékk í þingkosningunum
1946 17,8% allra atkvæða.
En eigi varð síður eftirtektarvert að
stærsti stjórnarándstöðuflokkurinn, Fram-
sókn, skyldi ekki vinna á, heldur hrapa úr
28,1% atkvæða 1967 niður í 25,6% og
123