Morgunblaðið - 07.05.2006, Blaðsíða 22

22 SUNNUDAGUR 7. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
Ljósmynd/Michael Muller
Með síðustu tveimur plötum sínum, sem komu út 1999 og 2002, varð Red Hot Chili Peppers ein vinsælasta rokkhljómsveit heims, leikvangar troðfylltust og sölumet voru slegin trekk í trekk.
Platan nýja er tvöföld, tuttugu og átta lög hvorkimeira né minna. Meðtveimur síðustu plötumsínum, Californication
(1999) og By the Way (2002), varð
Red Hot Chili Peppers að einni af
vinsælustu rokksveitum heimsins,
leikvangar troðfylltir og sölumet
slegin trekk í trekk. Platan nýja er
unnin með Rick Rubin og alls voru
38 lög kláruð, og var upprunalega
áætlunin að gefa út þrjár plötur með
sex mánaða millibili. Lendingin var
hins vegar tvöföld plata, sú fyrri ber
undirtitilinn Jupiter en sú síðari
Mars. Sveitina skipa sem áður þeir
Anthony Kiedis (söngur), Flea
(bassi), Chad Smith (trommur) og
John Frusciante (gítar). Hér fara
hugleiðingar hvers og eins þeirra
um plötuna.
Anthony Kiedis
„Það tók auðvitað á að semja allan
þennan bunka, en að velja úr honum
var auðveldara,“ segir Kiedis,
spurður hvort hann hafi ekki hvítnað
við að standa frammi fyrir öllum
þessum fjölda. „Við bara settum
uppáhaldslögin okkar niður á lista,
hver og einn. Rick (Rubin) var með í
því. Svo var þetta bara einföld at-
kvæðagreiðsla.“
Kiedis er hvergi smeykur við að
gefa út tvöfalda plötu, en þess má
geta að platan sem kom sveitinni
endanlega á kortið, Blood Sugar Sex
Magik (1991), er sautján laga og
vínylútgáfan tvöföld (sem var í þá
daga enn nokkuð algengur miðill).
„Það má segja að þú getir heyrt
tuttugu ára sögu sveitarinnar í gegn-
um þessi lög. Svona plötur eru alltaf
viðkvæmar fyrir gagnrýni, því að
menn leita logandi ljósi að
uppfyllingarefninu og tala síðan um
það út í rauðan dauðann að þessi eða
hin platan hefði getað orðið frábær
„einföld“ plata. Okkur finnst að
hvert og eitt einasta lag sem á plöt-
unni er hafi eitthvað sérstakt við sig.
Við urðum að koma þeim út og þá öll-
um.“
Á fyrstu smáskífunni, „Dani Cali-
fornia“, kemur línan „California, rest
in peace“ fyrir. Red Hot Chili Pepp-
ers hafa verið iðnir við að yrkja um
heimasvæði sitt á síðustu plötum. En
þessi lína er ekki endilega neikvæð
segir Kiedis.
„Það er bara merkilegt að þetta
svæði þar sem ég ólst upp er mikill
suðupottur fyrir alls kyns sköpun og
athafnasemi. Engu að síður virðist
það orðið í æ ríkari mæli tákn fyrir
innantóma menningu og fjöldafram-
leitt drasl. Þessa mynd fá þeir sem
búa ekki þarna en þetta er ekki bein-
línis mín upplifun. Þannig að setn-
ingin er jákvæð, það sem á að hvíla í
friði er þessi falsmynd. Kalifornía er
svo miklu meira en ísköld drauma-
verksmiðja.“
Stadium Arcadium er þriðja plat-
an í röð sem þessi liðskipan sveit-
arinnar tekur þátt í, sem er met.
Endurkoma Frusciante í hópinn var
mjög mikilvæg, bæði fyrir sveitina
og ekki síst hann sjálfan. Kiedis vill
þó ekki meina að allt sé nú í lukk-
unnar velstandi.
„Maður er stöðugt að glíma við
djöflana og það er gott. Ég er loksins
farinn að sjá jákvæðu hliðarnar á
þessu. Erfiðleikar, og það hvernig
maður tæklar þá, gerir lífið merking-
arbært og fyllra.“
John Frusciante
Gítarleikari Red Hot Chili Pepp-
ers kannast vel við þá djöfla sem
Kiedis nefnir. Tannlaus, vannærður
og nánast dauður úr óreglu fannst
hann á sínum tíma, en til allrar ham-
ingju tók hann sig rækilega í gegn og
er mikill miðpunktur í tónlist RHCP
í dag. Fíkninni er nú beint í heilsu-
samlega farvegi og Frusciante spáir
og spekúlerar mikið í tónlistinni,
hann eyddi heilu sólarhringunum
einn og yfirgefinn að taka upp gít-
arparta.
„Við skellum saman grunni en svo
fæ ég að vera í friði og fikta,“ segir
hann um hljóðritunarspeki sveitar-
innar. „Í þetta skiptið hafði ég mik-
inn áhuga á að hafa lögin poppuð –
en um leið gera mikið af tilraunum
(eins og heyra má á By the Way, þar
sem Frusciante á sannkallaðan
stjörnuleik). Ég vildi knýja fram eins
konar heildaráru, að það að hlusta á
plötuna í heild sinni væri eins og að
fara í ferðalag. Það hefur virkilega
hjálpað til að hafa gert nokkrar sóló-
plötur, ég er farinn að kunna al-
mennilega á hljóðverið og get fengið
fram það sem ég vil.“
Frusciante hefur aldrei verið
feiminn við að taka sóló, en í rokkinu
er of oft farið óvarlega með slíkt. Það
er erfitt að gera svona hluti smekk-
lega en Frusciante er orðinn býsna
góður í listinni. Sólóin nikka gítar-
hausnum í áttina að kanónum eins og
Hendrix, Zeppelin, Santana og fleir-
um. „Gítarhetjustælar eru klárlega
„úti“ meira og minna og ég verð að
viðurkenna að ég er farinn að sakna
þessa,“ segir Frusciante. „Einhvern
tíma myndaðist andstaða við þetta
og fólk fór að spila hraðar og ein-
faldar. Ég er orðinn leiður á þessu.
Clapton og þetta lið var með fram-
sækna tónlist á sínum tíma en það er
eins og fólk gleymi því alltaf. Sjáðu
bara Zeppelin, það er „þungur skít-
ur“. Á vissan hátt er ég að votta
þessum tíma virðingu mína. Hjartað
var á réttum stað þá.“
Frusciante hefur meðfram störf-
um sínum sem gítarleikari RHCP
átt umsvifamikinn sólóferil, plöturn-
ar orðnar sjö, smá- og stuttskífur
nokkrar. Samstarf við aðra, meðal
annars Joe Lally úr Fugazi, er einn-
ig í gangi.
„Það er allt að gerast á þeim vett-
vangi, m.a. ný Ataxia-plata (verkefni
sem hann rekur ásamt Lally og Josh
Klinghoffer). Sem betur fer er ég
með hljóðver heima þannig að ég get
stokkið í þetta við og við, þegar glufa
Ljósmynd/Michael Muller
Langt er síðan hljómsveitarmeðlimir vöktu athygli á sér með því að láta mynda sig með sokkana sína á göndlunum.
Út í geim
Nú um helgina kemur út tvöfalda platan Stadium Arcad-
ium, sem er níunda hljóðversplata Kaliforníusveitarinnar
Red Hot Chili Peppers. Arnar Eggert Thoroddsen gluggaði
í nýlegt viðtal við sveitina og stiklar á stóru í sögu hennar.
’Tónlistin er það eina sem skiptirmáli, það er hún sem við lifum
fyrir og gefur okkur tilgang.‘