Morgunblaðið - 10.09.2006, Side 67

Reuters
Bestir „Svo höfðu þeir svo greinilega gaman af þessu og maður fann aldrei
fyrir að þeir voru spila þessi lög í, tja … enn eitt skiptið.“
Þegar Rolling Stones ruddustfram á sviðið í útjaðri danskasmábæjarins Horsens á Jót-
landi um síðustu helgi fór um mig
tilfinning sem ég held að sé ábyggi-
lega sú ólýsanlegasta sem ég hef á
ævi minni fengið. Um áttatíu og
fimm þúsund manns voru sam-
ankomin fyrir framan sviðið sem
var risastórt mannvirki úr stáli og
gleri, innan um óteljandi hátalara
og ljóskastara. Góður tími hafði lið-
ið síðan upphitunarbandið, hin
breska Maximo Park, hafði lokið sér
af og tónleikagestir biðu rólegir eft-
ir Jagger og vinum, sötruðu úr
plastglösum og gjóuðu augum
reglulega á sviðið sem var líkt og
sofandi risi sem allir biðu eftir að
myndi vakna. Og maður lifandi!
Þegar ljósin kviknuðu og piltarnir
komu hlaupandi inn á sviðið, spil-
andi „Jumping Jack Flash“, var eins
og eitthvað sögulegt væri að hefj-
ast, í það minnsta ævisögulegt í
mínu tilviki.
  
Það hefur mikið gengið á hjáþeim félögum í hljómsveitinni á
þessu tónleikaferðalagi. Keith Rich-
ards slasaðist illa þegar hann datt
úr pálmatré (eða var það runni?) og
þurftu þá að aflýsa nokkrum tón-
leikum. Ronnie Wood notaði tæki-
færið og fór í meðferð og svo sýktist
nýverið milljón dollara barkinn í
Mick Jagger og þurfti að aflýsa
nokkrum tónleikum í viðbót. Það
var því mjög ánægjulegt að ekkert
kom upp á sem hefði aflýst þessum
stórviðburði í Horsens. Á und-
anförnum vikum hafði bæjarlífið
snúist nánast eingöngu í kringum
þessa tónleika; Stones-lög hljómuðu
á öllum kaffihúsum, torgum og
verslunum og Stones-tungan var út
um allt og á öllum. Það var meira að
segja hægt að kaupa sérstakan
Stones-bjór, 7,7 prósent, sem brugg-
aður var sérstaklega fyrir þetta til-
efni. Og Stones brást ekki bænum
heldur komu, sáu og sigruðu eins og
hér verður reynt að lýsa.
Það tók sæmilegan tíma fyrir migað átta mig á stað og stund á
meðan Jagger hoppaði út um allt
sviðið og söng „Jumping Jack
Flash“. Það var eitthvað óraunveru-
legt við þetta allt saman. Ég var
smám saman farinn að ná áttum í
lagi númer tvö, „It’s Only Rock and
Roll“, og fór þá að reyna að horfa á
þá gagnrýnum augum og ég verð að
viðurkenna að það kom mér á óvart
hversu vel spilandi þeir voru. Það er
engan veginn hægt að skilja hvernig
þessir næstum sjötugu menn geta
framkallað eins mikla orku á sviði
og þar ber helst að nefna Mick Jagg-
er. Aldrei heyrðist hann mæðast
þrátt fyrir öll hlaupin og hamagang-
inn. Svo höfðu þeir svo greinilega
gaman af þessu og maður fann aldr-
ei fyrir að þeir voru spila þessi lög í,
tja … enn eitt skiptið. Spilagleðin
sást sérstaklega á Ronnie Wood en í
hvert skipti sem hann birtist á
stórum skerminum lék um hann
breitt og einlægt bros sem benti til
þess að meðferðin hefði hreinsað
hann vel og endurnýjað líf væri
hlaupið í karlinn.
  
Þeir spiluðu nokkur lög af nýjuplötunni A Bigger Bang sem
kom út síðastliðið haust og féllu þau
prýðilega saman við eldra efnið
enda er þau mjög „Stones-leg“, sér-
staklega lagið „Streets of Love“ sem
hefði auðveldlega getað átt heima á
einhverjum eldri diski.
Þegar upphafsstefið í „Paint it
Black“ fór að hljóma bauð félagi
minn mér að setjast upp á axlirnar á
sér og þáði ég það að sjálfsögðu. Ég
reis hægt og tignarlega upp úr
mannhafinu og þá sá ég fyrst al-
mennilega þetta gífurlega flæmi;
áttatíu og fimm þúsund hausar sem
allir vísuðu í eina átt. Það fór ekki á
milli mála að þarna væri helsta tón-
leikaband í heimi að spila. Þess má
geta að á síðustu Hróarskelduhátíð
voru tæpir áttatíu þúsund gestir og
rúmlega hundrað og sjötíu hljóm-
sveitir. En hvað um það. Þarna sat
ég á öxlum félaga míns og sá í
fjarska glitta í fjórar mannverur á
sviðinu stóra. Það var alveg stór-
kostlegt og ég hefði ekki getað notið
„Paint it Black“ betur.
Eftir að hafa spilað sautján lög
kvöddu þeir sviðið en komu fljótt
aftur eftir hávært uppklapp. Þá
tóku þeir „You Can’t Always Get
What You Want“ og svo enduðu þeir
að sjálfsögðu á „Satisfaction“ í mjög
langri útgáfu og bundu með því full-
kominn endahnút á tónleikana.
  
Daginn eftir kepptust danskirfjölmiðlar við að hrósa tónleik-
unum og mátti sjá fyrirsagnir eins
og „Jagg-pot“ og „Fucking flot“ á
forsíðum helstu blaðanna. Var þeim
yfirleitt gefið fullt hús stiga sem var
eitthvað annað en tónleikar
Madonnu sem haldnir voru í
Horsens í vikunni á undan en þeir
fengu ansi slæma útreið í dönsku
fjölmiðlunum.
Ef horft er framhjá allri umgjörð-
inni í kringum fyrirbærið Rolling
Stones, risavöxnu sviðinu, glæsi-
legri ljósa- og flugeldasýningu, og
maður reynir að horfa framhjá því
að þetta er frægasta hljómsveit í
heimi, þá stendur eftir þetta þrusu-
góða rokkband sem getur getur
ennþá haldið uppi frábærum tón-
leikum og haft ennþá svona gaman
af því. Burtséð frá öllu öðru voru
það þessir fjórir karlar sem gerðu
þessa tónleika frábæra og hefðu
þeir getað notið sín hvar sem er,
hvort sem er á risavöxnu sviði í
Horsens eða á Grand rokk.
Óaðfinnanlegir rokktónleikar
» Það er engan veginnhægt að skilja hvern-
ig þessir næstum sjö-
tugu menn geta fram-
kallað eins mikla orku á
sviði og þar ber helst að
nefna Mick Jagger.
thorri@mbl.is
AF LISTUM
Þormóður Dagsson
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 10. SEPTEMBER 2006 67
Morgunblaðið býður
áskrifendum í bíó!
Morgunblaðið og leikhópurinn
Vesturport bjóða áskrifendum
blaðsins á kvikmyndina Börn sem
sýnd er í Háskólabíó.
Tilboðið gildir dagana 11. til 13.
september og eru sýningartímar sem
hér segir:
• Mánudaginn 11.september
kl 20:00.
• Þriðjudaginn 12.september
kl. 22:00.
• Miðvikudaginn 13.september
kl. 18:00 og 22:00.
Gegn framvísun forsíðumiðans, sem
fylgir Morgunblaðinu í dag til áskrif-
enda, fá þeir tvo miða á myndina í
miðasölu Háskólabíós við Hagatorg.
Tilgreina þarf hvað dag og á hvaða
sýningu miðarnir eiga að gilda.