Morgunblaðið - 25.11.2007, Qupperneq 57

skotist yfir til ömmu í tíma og
ótíma. Í Efstalandinu voru alltaf
mikil rólegheit og hafði amma alveg
ótrúlega þægilega og róandi nær-
veru. Þrátt fyrir rólegheitin hjá
ömmu var samt alltaf svolítið óðagot
á mér, enda lítil skellibjalla þar á
ferð. Ég hafði svo mikið að segja
henni ömmu. Amma fyrirgaf mér þó
lætin og lét mig alltaf finna fyrir því
að ég var frábær eins og ég var.
Þannig var amma mín – víðsýn og
umburðarlynd.
Ég man hvað mér þótti vænt um
samtölin okkar. Þú sagði mér oft frá
því þegar pabbi kom með mig í
fyrsta sinn til þín í burðarrúminu.
Ég þreyttist aldrei á því að heyra þá
sögu. Ég man líka hvað mér fannst
gaman að fá að heyra sögur af til-
hugalífinu ykkar afa. Þú ljómaðir.
Elsku amma mín, þú auðgaðir líf
mitt svo miklu meira en þú nokkurn
tímann vissir. Ég leit upp til þín og
reyndi að tileinka mér víðsýni þína
og fordómaleysi. Ég dáðist líka allt-
af að dömunni í þér og pjattinu. Þú
varst „nýmóðins“, sama hvað bját-
aði á. Ég man ekki eftir því að hafa
séð þig fara út úr húsi öðruvísi en
með allt á hreinu. Hárið í bylgjum
og veski í stíl. Ég gat gleymt mér í
heilu klukkutímana við að gramsa í
rúllunum þínum. Enda var það stór-
kostleg mannvígsla þegar þú baðst
mig í fyrsta sinn um að setja í þig
rúllur, 11 ára gamla. Þvílíkur heið-
ur! Á hátíðisdögum fékk ég svo að
skoða skartgripaskrínið þitt og
máta alla ,,gimsteinana“. Þá var
gott að vera prinsessan hennar
ömmu sinnar.
Elsku amma mín. Takk fyrir sam-
veruna og allar minningarnar sem
við tvær áttum saman. Ég veit að þú
ert komin þangað sem þú vildir fara
– í faðminn hans afa. Knúsaðu hann
frá mér.
Þín
Brynhildur.
Lengi skal manninn reyna, segir
máltækið og ekki er ofsögum sagt
hvað getur tekið langan tíma að
kynnast einni manneskju. Þannig
var mér fram eftir öllum aldri tamt
að líta á Dúnu, föðursystur mína,
sem sérlega viðkvæma manneskju,
einskonar mímósu, enda man ég
ekki betur en að hún hafi verið stöð-
ugt veik á árum áður og ekki líkleg
til að þola mikið andstreymi.
Segja má að ég hafi kynnst henni
upp á nýtt mannsaldri síðar þegar
við unnum saman að dálitlu verkefni
í sambandi við ættarmót. Þá upp-
götvaði ég að Dúna var eitilharður
nagli, sem sést kannski best á því að
sú heilsulausa kona sem ég hélt að
ég hefði þekkt á árum áður lést á tí-
ræðisaldri 8. nóvember sl., síðust
átta systkina. Ég hafði hitt hana að
máli til að verða mér úti um efni um
æskuheimili hennar og uppvöxt á
Vesturgötu 51. Eftir eitt eða tvö slík
viðtöl rétti hún mér þéttskrifaða
stílakompu þar sem hún hafði samið
þessa sögu í hendurnar á mér. Og
hún lét fylgja að hún vonaði að ekki
færi um þessi skrif eins og „Ham-
ingjudaga heima í Noregi“ eftir Sig-
rid Undset, sem hún hafði lagt frá
sér eftir 20 blaðsíður, „sjaldan lesið
leiðinlegri bók“.
„Ég var mjög hamingjusamt
barn …“, þannig hljóðaði fyrsta
setningin í sögu Dúnu. Síðan lifnaði,
blaðsíðu af blaðsíðu, daglegt líf
þessarar barnmörgu sjómannsfjöl-
skyldu með ótal útúrdúrum og smá-
atriðum í lifandi og safaríkri frá-
sögn.
Dúna var falleg kona og fínleg, en
þó bar mest frá hvað röddin var
töfrandi, rödd sem maður heyrir
fyrir sér hvenær sem stillt er á
hennar bylgjulengd, og þá bregst
ekki að fljótlega tekur að hljóma hin
hlýja rödd bónda hennar, Bjössa,
ógleymanleg einnig. Ef maður væri
endurholdgunartrúar gæti maður
ímyndað sér að þau hefðu verið
fuglar í fyrri lífum, eða að búa sig
undir að verða það í næstu.
Þau bjuggu sér heimili lengst af á
Grenimel hér í borg þar sem börnin
þeirra fimm uxu úr grasi, en í
barnsminni sé ég þau ævinlega fyrir
mér við Álftavatn þar sem þau
byggðu sér sumarbústað og sam-
vistir fjölskyldunnar voru hvað inni-
haldsríkastar.
Óvíða er meiri fuglasöngur en við
Álftavatn á eggtíð, enda ber vatnið
nafn af fugli, svo og skógurinn:
Þrastarskógur. Og hrossagaukurinn
ríkir á himninum.
Í þeirri hljómkviðu er gott að
hugsa sér raddir þeirra Dúnu og
Bjössa óma.
Pétur Gunnarsson.
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 25. NÓVEMBER 2007 57
mig frá því ég var nokkurra mán-
aða, en þó ég muni það ekki veit
ég að mér leið vel eins og alltaf
þegar ég var hjá þér.
Síðast þegar við hittumst var á
fimmtudagskvöldi og glaður er ég
yfir að ég hafi fengið tækifæri til
að kveðja þig, amma. Þó að ég
hafði komið nokkrum sinnum und-
anfarna daga var ég alltaf hrædd-
ur um að missa þig.
Ég mun aldrei gleyma þér og ég
þakka þér fyrir allar þær góðu
stundir sem við höfum átt saman.
Ég elska þig amma, og ég veit að
þú munt hvíla í friði.
Þröstur Thorarensen
Elsku amma.
Mig tekur það mjög sárt að þú
sért farin. Ég minnist þín sem
góðrar ömmu og það var alltaf
gott að koma til þín. Þú eldaðir
góðan mat á meðan afi sat í stóln-
um sínum og hlustaði á litla út-
varpið sitt og bauð mér Tópas.
Alltaf þegar maður kom til þín
fann maður hlýjuna frá þér og
hvað þú vildir gera heimsóknina
skemmtilega. Þegar við kvödd-
umst vildirðu oft gefa mér smá
pening. Þá var ég svo ungur að ég
þáði það alltaf. En mér fannst það
samt mjög gaman. Þú vildir alltaf
láta öllum líða vel og gleðja þá
sem voru í kringum þig. Svo þegar
ég var 9 ára fluttuð þið afi á Sól-
tún. En þú og afi voruð alltaf með
sama góða skapið.
Margt er í minninganna heimi,
mun þar ljós þitt skína.
Englar hjá Guði þig geymi,
við geymum svo minninguna þína.
(höf ók.)
Ég mun aldrei gleyma þér.
Kveðja,
Eggert Thorarensen yngri.
✝ Jóna AuðurHaraldsdóttir
fæddist í Súðavík
við Álftafjörð 28.
október 1930.
Hún lést í La-
kewood í Kali-
forníu í Banda-
ríkjunum 28.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Að-
alheiður Guð-
mundsdóttir, f. á
Gjögri 6. júlí
1911, d. 22. sept-
ember 1986, og Eiríkur Har-
aldur Kristjánsson, f. 8. júlí
1908, d. 17. nóv. 1943. Systkini
Auðar eru Viggó, f. 3. jan.
1929, d. 10. okt. 2001, Guðrún
Valgerður, f. 28. febr. 1932, d.
18. jan. 2007, Aðalsteinn, f. 5.
nóv. 1933, Guðmundur Sveinn,
f. 11. jan. 1935, Marinó, f. 28.
júlí 1936, Erna Þórdís, f. 29.
okt. 1937, látin,
og Óli Reynir
Ingimarsson, f.
26. jan. 1953.
Auður gekk í
Núpsskóla. Síðan
stundaði hún
saumaskap áður
en hún fluttist til
Bandaríkjanna.
Þar lærði hún
hárgreiðslu og
stundaði þá iðn
meginhluta æv-
innar. Í Banda-
ríkjunum giftist
hún Dean Taylor. Hann er lát-
inn. Þau eignuðust tvær dætur,
þær Elizabeth, f. 1963, og An-
gie Pearl, f. 1968. Eftir lát
fyrri manns giftist hún Billy
Evans. Hann er einnig látinn.
Auður bjó alla tíð í Lakewo-
od.
Útför Auðar var gerð í La-
kewood 3. nóvember.
Auður systir var alltaf stóra
góða systirin í okkar augum þó að
mörg sund og flóar væru á milli
okkar þegar árin liðu.
Faðir okkar var sjómaður, ætt-
aður úr Hattardal, og móðir okkar
frá Gjögri á Ströndum norður. Í
upphafi þeirra búskapar voru at-
vinna og efni ekki mikil. Með harð-
fylgi og dugnaði komu þau sér upp
verustað sem hlaut nafnið Búðar-
nes. Húsið stóð á kambinum við
fjörðinn bláa sem var svo mikill
vettvangur fyrir okkar athafna-
semi.
Sjónvarp var ekki til og útvarp
var á fáum heimilum. En leikir
okkar voru fjölbreyttir og stund-
um ærslafullir. Við hópuðumst
saman til að svala þörfinni á fé-
lagsskap og fá útrás í leikjum
þeirra tíma. Einu sinni í hita leiks-
ins varð Auður fyrir höggi í fótinn.
Sárið sem hún hlaut þá vildi ekki
gróa. Hvítidauði eins og berklarnir
voru þá kallaðir tók sér bólfestu í
fæti hennar og það kostaði hana
fjögurra ára legu á sjúkrahúsinu á
Ísafirði, eða frá 12 til 16 ára ald-
urs.
Það voru ekki mikil úrræði í þá
daga við þessum válega sjúkdómi
annað en að steypa fótinn í gifs.
Eftir þessi fjögur ár í gifsi var fót-
urinn orðinn miklu styttri og
mjöðmin frosin föst. Það var ekki
fyrr en hún var komin að sjötugu
og hún lenti í bílslysi að mjöðmin
var löguð.
Faðir hennar tók út af mb. Val
og drukknaði 1943. Það þýddi í þá
daga að heimilinu var sundrað að
miklu leyti. Guðmundur fór í fóst-
ur inn í Ögur til Hafliða bónda og
Marinó norður í Gjögur til Sveins
og Emmu. Alli var sendur í sveit á
sumrin. Fyrirvinnan lenti að miklu
leyti á herðum Viggós.
Eftir að hafa verið einn vetur á
Núpsskóla dvaldi hún nokkurn
tíma á Ísafirði. Eftir það lá leiðin
suður og nokkrum árum seinna til
Ameríku og þar bjó hún þar til yfir
lauk.
Auður kom oft til Íslands eftir
að hún flutti til Ameríku og heim-
sótti gamlar æskustöðvar og vitj-
aði þá ættingja sinna og vina. Það
ríkti oft glaðværð og kæti á þeim
endurfundum því margs var að
minnast sem vakti kátínu. Þrátt
fyrir margháttaða erfiðleika lífsins
var ávallt grunnt á því spaugilega
sem gat létt lundina.
Auður var orðin 77 ára þegar
hún dó og komin með þann erfiða
sjúkdóm Alzheimer. Við minnumst
systur okkar með þakklæti og
hlýju og fyrir hinn mikla kjark
sem hún ávallt sýndi.
Aðalsteinn, Guðmundur,
Marinó og Óli Reynir.
Jóna Auður
Haraldsdóttir
Það er komið að
kveðjustund, elsku
amma mín hefur skilið
við þetta líf, södd líf-
daga á 96. aldursári. Minningarnar
eru margar og ljúfar.
Amma Lauga var með stórt og
hlýtt hjarta og gjafmildi og um-
hyggju hennar fyrir öðrum voru
engin takmörk sett. Helst vildi hún
hafa fullt hús af fólki og henni leið
aldrei betur en með börnin og barna-
börnin í kringum sig, þá var hún í
essinu sínu og snerist í kringum okk-
ur öll á sinn óeigingjarna hátt. Mest
dekraður af öllum var auðvitað afi og
þannig hafði það alltaf verið.
Í Nökkvavoginum byggðu Gústi
afi og amma Lauga sér fallegt heim-
ili og þangað var gott að koma. Þar
ríkti alltaf glaðværð enda voru bæði
glettin að eðlisfari. Amma var alltaf í
eldhúsinu og því varð eldhúsið að
hjarta hússins enda var sótt í hennar
návist. Matargerð var hennar
áhugamál, hún var sælkeri af
sautján sorta kynslóðinni og frá
henni fór enginn svangur. Amma
vafði allt hlýju og gætti vel að fólkinu
sínu. Í önnum dagsins var alltaf tími
til að sinna okkur barnabörnunum
og ég man mörg kvöld inni í stofu þar
sem þau afi spiluðu við okkur systk-
inin vist og rommí og þá var nú kátt í
kotinu. Garðurinn í kringum húsið
var verk afa og ömmu, litríkur og fal-
legur, amma hafði græna fingur og
hjá henni blómstraði allt. Mér þótti
alltaf gaman að fá að sækja rabar-
bara í graut, tína rifsber í sultu eða
taka upp rófur og gulrætur.
Skemmtilegast af öllu þótti mér þó
Sigurlaug Jónsdóttir
✝ Sigurlaug Jóns-dóttir fæddist í
Húsagarði í Land-
sveit 21. júlí 1912.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli þriðjudaginn
16. október síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá Ás-
kirkju 24. október.
að fá að mala kaffi fyr-
ir ömmu og ég elskaði
að handfjatla kaffi-
kvarnirnar hennar,
þetta voru góðar
stundir og líklega hef-
ur hún amma mín ekki
verið spör á hrósið fyr-
ir og hlý orð frekar en
endranær.
Þegar Gústi afi féll
frá fyrir 10 árum var
sem hluti af ömmu
færi með enda hafði
hún vakin og sofin
hugsað fyrir velferð
hans í nær 60 ár. Síðustu árin dvaldi
hún á Skjóli á deild Alzheimers-sjúk-
linga. Vel fram á tíræðisaldurinn
fylgdist hún vel með fólkinu sínu og
atburðum líðandi stundar. Hún var
einstaklega heilsuhraust og sterk og
þegar minnið fór að gefa sig smám
saman bjó hún að meðfæddum góð-
um gáfum og léttri lundu og gat með
hnyttnum tilsvörum talað sig í kring-
um hlutina. Undir það síðasta, þegar
orðin voru henni alveg horfin, mátti
oft sjá gáskaglampa bregða fyrir í
augunum þegar gantast var við
hana.
Mér þótti svo undurvænt um hana
ömmu mína. Sameiginlegt áhugamál
okkar beggja voru ferðalög og fram-
andi lönd og hún og afi ferðuðust þó-
nokkuð, bæði innanlands og einnig
um Evrópu. Stálminnug var hún á
alla staði sem hún hafði komið til og
þegar aldur fór að færast yfir las hún
gjarnan bækur um náttúru Íslands
og hélt áfram að ferðast á sinn hátt.
Núna er amma lögð af stað í síðasta
ferðalagið sitt og það sem er kannski
mest spennandi. Ég fylgi henni eftir
í huganum og kveð með kærleika og
söknuði og vissu um að henni líður
vel. Á áfangastað veit ég að verða
fagnaðarfundir og með gleði og hlýju
verður vel tekið á móti henni af afa,
ættingjum og vinum.
Vertu sæl, elsku hjartans amma
mín.
Þín
Áslaug.
✝
Ástkær móðir mín, dóttir okkar og systir,
ANDREA EY,
andaðist fimmtudaginn 15. nóvember.
Útförin fer fram frá Laugarneskirkju fimmtudaginn
29. nóvember kl. 15.00.
Eyjólfur Ingi Andreuson,
Ingveldur Gísladóttir, Eyjólfur Pétursson
og systkini hinnar látnu.
✝
Elskuleg eiginkona, móðir, systir og frænka,
MARGRÉT ÁMUNDADÓTTIR,
Minna Núpi,
Gnúpverjahreppi,
lést á Landspítalanum við Hringbraut fimmtudag-
inn 22. nóvember.
Kristján Helgi Guðmundsson,
Ámundi Kristjánsson,
Guðbjörg Ámundadóttir,
Herdís og fjölskylda,
Guðrún og fjölskylda.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
KRISTINN G. ÓSKARSSON,
Álfhólsvegi 151,
Kópavogi,
sem lést af slysförum 16. nóvember, verður
jarðsunginn frá Hjallakirkju þriðjudaginn
27. nóvember kl. 13.00.
Guðmunda Fanney Pálsdóttir,
Páll Kristinsson, Helga Jónsdóttir,
Anna Kristinsdóttir, Sigurður Kristjánsson,
Rúnar Kristinsson, Vigdís Beck,
barnabörn og barnabarnabörn.