Morgunblaðið - 25.11.2007, Page 60

60 SUNNUDAGUR 25. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Það gat ekki verið
neitt varið í hann,
ákvað ég á „gelgj-
unni“, allt of myndar-
legur, og tveir metrar
á hæð og með kolsvart
hár niður á herðar. Kærasti systur
minnar var hart dæmdur af mér, litlu
systur og fann ég honum allt til for-
áttu, fyrstu vikur okkar kynna. En
hann hafði lag á að vingast við mig,
eins og honum einum var lagið. Þrjú
kvöld í röð biðu mín litlar dúkkur á
rúminu mínu þegar ég kom heim.
Kittý systir þóttist ekkert vita. Loks-
ins fann ég út að þessi stóri „svarti“
sláni þarna væri ábyrgur fyrir þessu.
Og sem vel uppalin 15 ára litla systir
varð ég að þakka honum fyrir. Við
tvö áttum gott spjall og ákváðum að
verða vinir, og urðum það frá þessari
stundu. Þegar Margret fæddist vor-
um við Viggi afar ung, en þá var nú
gott að eiga þau Kittý og Sveinbjörn
að. Oft var hringt úr Nýja Lundi og
spurt „ætlið þið að gera eitthvað um
helgina?“ Oft, reyndar mjög oft, var
ákveðið að Margret færi bara ein til
þeirra. Sem var eini tilgangurinn
með spurningunni. Og þá var nú
dekrað við mína. Hún var vakin með
kræsingum, svo var föndrað, bakað,
litað og lesið. Það var ánægð lítil
dúlla sem kom heim á sunnudögum
og var hún alveg með það á hreinu að
hún ætti tvö sett af foreldrum og
Sveinbjörn Bjarkason
✝ SveinbjörnBjarkason fædd-
ist í Reykjavík 27.
október 1954. Hann
lést 18. nóvember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 23.
nóvember.
fannst henni það al-
gerlega eðlilegur hlut-
ur. Eftir að Kittý litla
fæddist var ekkert
minna látið með hana.
Þegar Katrín og Lára
komu til sögunnar var
nú aldeilis gaman að
sjá hvað hann var mik-
ill pabbi í sér. Eitt sinn
vorum við systur í
sumarbústað í Húsa-
felli með allar fjórar
stelpurnar, þá komu
Viggi og Sveinbjörn
seinna um kvöldið. Þá
fór hann út og faldi fjöldann allan af
strumpum út um alla móa í kringum
bústaðinn. Þegar þær vöknuðu svo
um morguninn sagði hann þeim að
hann hefði séð þá þegar þeir komu.
Út skutust þrjár litlar skottur,
Margret orðin of stór til að trúa
þessu, og merkilegt nokk, skógurinn
var fullur af strumpum! Þetta var svo
einkennandi fyrir Sveinbjörn, gera
eitthvað skemmtilegt. Hann var sá
mesti snyrtipinni og fagurkeri sem
ég veit um. Bílarnir hans, alltaf stíf-
bónaðir. Heimilið, alltaf hreint og
alltaf flott. Hann hafði listræna hæfi-
leika sem hann nýtti sér oft á óvenju-
legan hátt. Hver man ekki eftir
speglaveggnum í Æsufellinu? Og
rúminu þeirra systra, sem þau gerðu
í sameiningu? Eitt af síðustu skipt-
unum sem ég sá hann, fyrir um það
bil ári síðan, var hann að velja sér
hluti til heimilisins. Svart varð það að
vera. Það var til dökkbrúnt, en
nei … það varð að vera svart. Mátti
ekki skemma heildarlúkkið. Það er
margt sem kemur upp í hugann þeg-
ar kveðjustundin rennur upp. Ég kýs
að muna bara góðu stundirnar, þær
voru svo margar. Við þökkum fyrir
að hafa kynnst honum og kveðjum
góðan dreng og sendum ástvinum
hans okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guð geymi þig.
Sigurbjörg og Vignir.
Hann Sveinbjörn er látinn. Ein-
hvern tíma áður hefði þessi frétt ekki
komið mér eins mikið á óvart og
núna.
Ég vissi ekki að Sveinbjörn hefði
nýlega „fallið“ eins og við segjum,
stóð í þeirri trú og von að hann væri á
beinu brautinni. Í mars í fyrra hitti
ég Sveinbjörn í afmæli dóttur hans,
hann var edrú og búinn að vera það í
einhverja mánuði. Og vissulega var
yndislegt fyrir dætur hans, fjöl-
skyldu og okkur öll að sjá hann aftur
eins og við óskum eftir að sjá okkar
nánustu og þá sem við elskum, lausa
undan þessum sjúkdómi. Og þarna
var gamli Sveinbjörn mættur, tók
míkrófóninn og söng hvert lagið á
fætur öðru ásamt Stefáni bróður sín-
um. Seinnipart sumars hitti ég
Sveinbjörn aftur og hann leit ennþá
betur út og sagði að sér liði vel, væri
búinn að fara í sína síðustu meðferð.
Hann væri að vinna með góðu fólki
að ýmsum félagslegum málum og
væri að flytja inn í sína eigin íbúð.
Allt var bjart framundan.
Við Sveinbjörn kynntumst fyrir
um 30 árum, er ég og Kittý fyrrver-
andi eiginkona hans unnum saman.
Það tókst með okkur sterk vinátta og
Sveinbjörn og eiginmaður minn urðu
einnig góðir vinir. Við vorum ung og
lífið blasti við okkur með bjarta
framtíð. Vorið 1981 týndist flugvél
með fjórum mönnum á leið norður á
Akureyri, um borð var eiginmaður
minn og vinur Sveinbjörns. Svein-
björn tók sjálfur þátt í leitinni sem
stóð í hálfan mánuð. Einkaflugmenn
tóku þátt í þessari umfangsmestu leit
sem gerð hafði verið á þeim tíma og
björgunarsveitarfólk gekk nánast yf-
ir landið. Er líða fór á seinni hluta
leitarinnar og peninga fór að skorta
fyrir bensíni hjá einkaflugmönnum
sem flugu á eigin kostnað tók Svein-
björn sig til og gekk á milli vina og
fyrirtækja og bað um frjáls framlög
til styrktar því að hægt væri að halda
leitinni áfram. Hann gekk á milli með
kvittanablokk og gaf öllum kvittanir
fyrir framlagi sínu, afhenti pen-
ingana í bensínsjóð einkaflugmanna
og gaf mér síðan blokkirnar með
nöfnum þeirra fjölmörgu sem lögðu
sitt af mörkum til þess að leitin
mætti halda áfram. Sveinbjörn var
mikill vinur vina sinna og ég get aldr-
ei fullþakkað hvað hann gerði fyrir
mig og aðrar eiginkonur og fjölskyld-
ur sem biðu eftir að flugvélin Tf Rom
fyndist.
Sveinbjörn og Kittý eignuðust
tvær yndislegar dætur sem nú sjá á
eftir föður sínum. Söknuður og sorg
dætranna, foreldra, fjölskyldu og
vina Sveinbjörns byrjaði fyrir löngu
síðan er hann fór þá leið sem því mið-
ur er margra. Öll vonum við og ósk-
um þess að hlutirnir breytist og
þannig var það að Sveinbjörn gaf
okkur mestu vonina núna síðastliðið
ár um betra líf fyrir hann sjálfan.
Margir hjálpuðu honum í gegnum
þrengingar hans og á allt það góða
fólk þakkir skilið.
Hann var góður drengur og
hjartahlýr, vildi engum illt, var alltaf
tilbúinn að hjálpa og gefa af sér á
meðan hann gat það. Þess ber að
minnast og þakka fyrir.
Ég kveð gamlan vin, vil muna
þann góða dreng sem hann var. Ég
votta dætrum Sveinbjörns, barna-
börnum, föður, systkinum, fjölskyldu
og vinum mína dýpstu samúð.
Hvíl í friði.
Kolbrún Jarlsdóttir.
Elsku Sveinbjörn minn, þú varst
mér sem minn annar pabbi þegar ég
var lítil og kenndir mér ýmislegt um
lífið og tilveruna sem enginn annar
kenndi mér eða sagði frá.
– Í skýin muntu teikna fyrir mig
eins og þú gerðir þegar ég var lítil og
vaknaði á undan ykkur Kittý frænku
um helgar og trítlaði fram í eldhús
þar sem beið mín tilbúið á eldhús-
borðinu cocoa puffs, skál og skeið og
það besta í heimi sem var litabók sem
þú hafðir teiknað fyrir mig kvöldinu
áður. Ég man líka eftir öllum fallegu
afmæliskortunum sem þú skrifaðir
handa mér. Þegar ég var lítil vorum
við uppáhald hvort annars, við sporð-
drekarnir, alltaf verið pínu montin af
því að vera sporðdreki, þú kenndir
mér það. Alltaf þótti mér jafn ótrú-
lega vænt um að heyra þig segja við
fólk að ég væri fyrsta stelpan þín.
Okkar samband var mjög spes, ég
gleymi því aldrei þegar ég dró þig af-
síðis heima hjá ömmu Ásu á aðfanga-
dag og spurði þig mjög alvarleg á
svip, 5 ára gömul, hvort það hefði
ekki örugglega verið þú sem komst
heim til mín fyrr um daginn í jóla-
sveinabúningi með alla pakkana frá
ykkur Kittý frænku og fleirum.
Þegar ég sat grafalvarleg í fanginu
á þér í langan tíma á meðan þú fettir
þig og grettir til að fá mig til að brosa
og loksins komu viðbrögð sem þú
bjóst alls ekki við, ég ullaði framan í
þig og þú næstum pissaðir í þig af
hlátri.
Man líka eftir því þegar ég þóttist
vera sofandi í sófanum þegar þið
komuð heim og ég hafði verið að
passa stelpurnar og ég heyrði ykkur
tala um mig þegar ég var lítil, eins og
þið væruð mínir alvöru foreldrar, það
var rosalega notaleg tilfinning að
vera svona mikið elskuð af ykkur og
mínum eigin foreldrum. Í mínu
hjarta var ég heppnasta stelpan í öll-
um heiminum.
Þegar stóllinn brotnaði undan
okkur þegar ég sat í fanginu á þér og
þú nýkominn heim frá sólarlöndum
og þú talaðir ekki um annað en hvað
þú hefðir séð eftir því að hafa ekki
tekið mig bara með.
Augnaráðið þitt sem horfði inn í
mig og gat alltaf séð hvernig mér
leið. Ég veit að þú einn skilur það
þegar ég segi að ég hlakki til að sjá
hvaða listaverk þú býrð til fyrir mig í
skýin þegar ég lít upp til að athuga
hvort ég sjái örugglega ekki Mikka
mús einhvers staðar.
Þú bjóst til flottustu afmæliskökur
í öllum heiminum og kenndir mér að
borða mesta fitunammi í heimi og
þykja það gott, salt- og pipar-kart-
öfluflögur. „Hann er svo fallegur
maður,“ heyrði ég mjög oft sagt um
þig en verð að viðurkenna að fyrir
mér varstu alltaf minn fallegi Svein-
björn, jú þú varst voða flottur en ég
sá bara það fallega sem var innan
undir skelinni og í hlýju augunum
þínum.
Þú munt aldrei vita hversu sárt
mér þótti að vita af þér í stríði við
sjálfan þig og vera eins og þú sagðir
sjálfur „þinn versti óvinur“. Oft og
mörgum sinnum langaði mig að taka
upp tólið og hringja í þig og vita
hvernig þú hefðir það en af sjálfs-
elsku einni saman gerði ég það ekki
af því að ég einfaldlega vildi eiga
minningarnar um þig eins og þú
varst þegar þú varst mér sem minn
annar pabbi.
Fótsporin sem þú skilur eftir þig í
mínu hjarta eru mjög djúp og munu
aldrei hverfa.
Ástarþakkir og stórt hjartaknús
til þín frá mér. Í hjarta mínu veit ég
að þér líður vel á himnum sem flott-
asti engillinn fyrr og síðar.
Elsku litlu frænkur, megi Guð og
allir hans fallegu englar styrkja ykk-
ur á þessum erfiðu tímum og vera
með ykkur um ókomna tíð.
Margret.
Allt var kyrrt og allt varð hljótt
öllu lokið furðu fljótt
englar himins grétu í dag, í dag.
(KK)
Þessar línur Kristjáns Kristjáns-
sonar (KK) komu mér strax í huga,
þegar ég frétti að vinur minn Svein-
björn hefði orðið bráðkvaddur á
heimili sínu.
Braut Sveinbjörns var ekki alltaf
bein en undanfarin tvö ár voru hon-
um, hans nánustu og okkur vinum
hans dýrmæt.
Hann var tónlistarunnandi og
hafði mikið og gott vit á tónlist. „Þú
verður að hlusta á þetta,“ sagði hann
oft við mig. Helst þurfti að stilla hátt
og þegja; hvort sem hlustað var á
Hendrix, ZZ Top, Moody Blues eða
KK. Það var gaman að fara með hon-
um á tónleika, er mér minnisstæðast
þegar við fórum og hlustuðum á
Hrafnagaldur Óðins á Listahátíð í
Laugardalshöll, okkur kom saman
um að þetta hefði sko verið flott. Síð-
ustu tónleikar sem við fórum saman
á voru líka í Höllinni og þá að hlusta á
Led Zeppelin.
Sveinbjörn var glæsimenni,
nautnabelgur og fagurkeri með risa-
stórt hjarta. Hann bar hag Láru
sinnar og Katrínar ætíð fyrir brjósti
og ekki síður Bjarka föður síns.
Sveinbjörn var mjög trúaður og í
bænum sínum á kvöldin bað hann
alltaf fyrir Láru, Katrínu, barna-
börnunum og Bjarka. Þá bað hann
ætíð þess að sér tækist að vera þann-
ig að pabbi sinn og dætur gætu verið
stolt af.
Allt var kyrrt og allt varð hljótt
miður dagur varð sem nótt
sorgin bjó sig heiman að
englar himins grétu í dag, í dag.
Vinur minn, hvíldu í friði.
Sigrún.
Andlát Sveinbjarnar kom flestum
sem hann þekktu á óvart. Lífið er
hverfult með skini og skúrum. Nú
hefur þú nóg séð og nóg reynt, kæri
vinur. Við áttum samleið í mörg ár
með gleði og tár. Ég veit það reynd-
ist þér oft erfitt að glíma við sjúkdóm
þinn og fannst þér lífið stundum ein-
ungis vera upp í mót.
Svo komu góðir tímar og þú brost-
ir við heiminum og heimurinn brosti
við þér. Þú naust sýningarinnar í öll-
um tilbrigðum, hvort sem það var
borgargnýrinn að kveldi eða í dags-
ljósi. Þú varst ávallt vinur vina þinna
og hafðir hreint og gott hjarta, varst
opinn og móttækilegur. Dætur þínar
elskaðir þú meira en nokkur orð fá
lýst, og varst þeim eins góður faðir
og þér var unnt. Mikið varstu ham-
ingjusamur þegar þú varðst afi og
gast varla beðið eftir að fá að kenna
barnabörnunum sögur, söng og
trumbuslátt, það var svo margt gott
sem þú áttir.
Eins og þú sagðir sjálfur, þá
varstu sem af fugli, – reytt fjöður og
finnast fáir víst slíkir. Fyrir mér
varstu sem sögumaðurinn í ævintýri
H.C. Andersen um kistuna fljúgandi.
Lífið kveður svo á að þótt sviplega
syrti yfir góðum manni þá birti aftur
yfir sortanum og fyrir eilífa trú. Þú
ortir sjálfsævisögu í fimm stuttum
þáttum og birtist hún hér og nú:
1. þáttur
Ég geng niður götuna
Það er djúp hola í gangstéttinni
Ég fell í hana
Ég er glötuð … Ég get enga björg mér
veitt
Þetta er ekki mér að kenna
Ég er heila eilífð að komast uppúr.
2. þáttur
Ég geng niður götuna
Það er djúp hola í gangstéttinni
Ég læt sem ég viti ekki af henni
Ég fell aftur í hana
Ég get ekki trúað því að ég sé enn á sama
stað
En þetta er ekki mér að kenna
Ég er lengi að koma mér uppúr
3. þáttur
Ég geng niður götuna
Það er djúp hola í gangstéttinni
Ég sé hún er þarna
Samt fell ég í hana … af gömlum vana
Ég veit hvar ég er
Þetta er mér að kenna
Ég hef mig uppúr á stundinni
4. þáttur
Ég geng niður götuna
Það er djúp hola í gangstéttinni
Ég kræki framhjá henni
5. þáttur
Ég geng niður aðra götu
Kæri vinur minn Sveinbjörn, kall-
ið er komið, ég kveð þig nú. Þú hefur
hafið brottför til nýrra kennda og há-
reysti. Þín verður sárt saknað. Ég
bið góðan Guð að styrkja dætur þín-
ar Katrínu og Láru og fjölskylduna
þína í sorg sinni og söknuði.
Ljós ber á rökkurvegu,
rökkur á ljósvegu.
Líf ber til dauða,
og dauði til lífs.
(Þorsteinn Valdimarsson)
Hvíl í friði, elsku Sveinbjörn, megi
Guð og englarnir varðveita þig, eftir
stendur minning um góðan mann.
Þín vinkona
Sólveig Franklínsdóttir.
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Geir Harðarson
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför elskulegs sambýlis-
manns, föður, tengdaföður og afa,
ÁSTRÁÐS HELGFELLS MAGNÚSSONAR,
Hörgsási 4,
Egilsstöðum.
Guð blessi ykkur öll.
Rósa Kristín Björnsdóttir,
Elvar Ástráðsson, Guðrún V. Bóasdóttir,
Sigríður Júnía Ástráðsdóttir, Björn Björnsson,
Magnús Ási Ástráðsson, Hulda Rós Sigurðardóttir,
Jóhanna Birna Ástráðsdóttir, Ævar Bjarnason,
barnabörn og aðrir aðstandendur.
Bestu þakkir öllum þeim fjölmörgu sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát eiginkonu
minnar, móður, tengdamóður, ömmu, systur og
mágkonu,
INGIBJARGAR ÁRNADÓTTUR,
bókasafns- og upplýsingafræðings,
Kringlunni 59,
Reykjavík.
Hrafn Bragason,
Steinunn Hrafnsdóttir, Haraldur Arnar Haraldsson,
Börkur Hrafnsson, Elín Norðmann,
Hákon Árnason, Bertha Sigtryggsdóttir,
Gerður Árnadóttir, Stefán Ólafsson,
Andri Þór, Snædís,Tinna, Jón Hrafn og Óskar Árni.