Skinfaxi - 01.11.1938, Blaðsíða 2

82
SKINFAXI
Og átján hafmeyjar elskandi faðminn út breiða
í iðgrænum skikkjum, — hver felling er gliti stöfuð.
Með sólskinskambi þær signaðan hárlokk greiða
og silkislæður Ijósar vefjast um höfuð,
og silfurbeltum um mjúkleg mitti þær spenna,
— en mild og svalandi tár um vangana renna.
Eins og stríðandi valkyrjur skara þær skjöldum úr steini,
og skartrúnir hefir Ægir í vopn þeirra grafið.
Þar dulvísir fuglar í grópunum liggja í leyni
og lita spurulum sjónum niður á hafið,
lífseigir fuglar, sem fjöregg systranna geyma
og fljúga með von þeirra yfir í nýja heima.
Og átján systur í ást sinni þögular bíða,
— í æskunnar trega þær lúta að skjaldanna röndum.
Þær búa yfir ókunnum mætti, en megna ekki að stríða,
því myrk eru álögin: Þær eru í tröllahöndum.
Um aldir þær hafa búið við barning og helsi,
og beðið eftir honum, sem gæfi þeim frelsi.
Nei, hér fæst ei hvíld. — Hér kallar oss árvakur andi
hins eilífa stríðs gegn því valdi, er smælingjann kúgar.
Hér eggja oss spor þeirra, er tendruðu ljós yfir landi,
— öll lífssaga þeirra í brimhljóði aldanna súgar.
Þeir börðust við tröllin, svo brast í liðum og kögglum,
og blóðið sést ennþá, sem draup undan þeirra nöglum.
Enn skortir eitt átak: hugsjón, svo sterka og hreina,
að hjörtun brenni, — þá skeður hið mikla undur.
Þær átján systur þrá átján svo logheita sveina,
að álögin rofni: hlekkirnir bráðni í sundur.
Nær kemur sú stund? Sjá, átján ástmeyjar bíða ....
Ungi maður! Flýttu þér — dagarnir líða.