Skinfaxi - 01.11.1938, Qupperneq 5

SKINFAXI
85
ómennsku; sem eru ef til vill á þessu andartaki að
frjóvga fræ nýrrar hugsjónar, sem getur endurnýjað
og yngt upp menningu Vesturlanda. Og nú valt það á
fáeinum orðum á pappírsblaði, hvort öll þessi geislandi
framtíð ætti að fá að verða að veruleika eða mást út,
óviðbjarganlega, um eilífð eilífðar, með eiturgasi í
sundurleystum lungum eða vélbyssukúlum í tættu
brjóstholi.
Þetta er brjálæði. Hver vill stríð? Er nokkur liinna
venjulegu, einföldu, sönnu manna í Þýzkalandi, Tékkó-
Slóvakíu eða Englandi, sem vill strið? Og þó kemur
slríðið livað eftir annað, eins og óhjákvæmileg örlög.
Hvernig má það vera? Gangur sögunnar er þó engin
fyrirl'ram ákveðin, óhjákvæmileg náttúruþróun, sem
vér getum engin áhrif haft á; gagnstælt þvi mótar vilji
vor, vilji mannkynsins gang sögunnar liverja líðandi
mínútu. Og þó kemur það livað eftir annað, stríðið,
sem enginn vill.
Eða er kannske einhver til, sem v i 11 stríð, svo stál-
liart, svo vitfirrt, að áform lians sigri sameinaðan vilja
mannkynsins? Ef svo er — hvernig getur sá maður
nokkurn tíma sofið? Sá, sem sleppir núna lausu stríð-
iuu, sem lætur allar mæður í lieilli lieimsálfu vaka í
skelfingu nótt eflir nótt, hörnin vakna með hjartað
stirðnað af ótta, þegar myrkrið skelfur af sprenging-
um, vopnfæru mennina horfa heitum, svefnlausum
augum, nótt eftir nótt, á sprengjurnar leiftra eins og
vanheilagar Betlihemsstjörnur — hvernig ætti hann
nokkurn tíma framar að geta sofið?
Mér finnst eg heyra rödd kalla:
„Sof ekki lengur! Launmyrðir Macbetli svefninn,
hinn heilaga svefn, hinn saklausa ....“
En það borgar sig ekki að spyrja. Maður getur hvort
sem er engu lil vegar komið, maður er svo ónýtur, að
manni finnst doði læsast um allan skrokkinn. Hið eina,