Skinfaxi - 01.11.1938, Qupperneq 73

SKINFAXI
153
mótar hann stórskornari persónur en fyrr, teflir þeim jafnvel
út í mikilfenglega atburði og leysir vandann vel. Veigamest
er miðsagan, Skarfaklettur. Þar er færzt allmikið í fang, i
lýsingum persóna og atburða, og tekst yfirleitt ágætlega. Þó
læðist að lesandanum efi um það, að vanur sjómaður eins og
Hafliði hefði skitið við bátinn eins og hann gerði í Skarfa-
kletti. Skyssur og slysfarir daglega lífsins mótmæla þó þeim
efa. — I fyrslu sögunni, Þegar neyðin er stærst, er hjónun-
•um og ástamálavanda þeirra vel lýst. En trúin á liappdrættis-
auglýsinguna er varla samrímanleg annarri skynsemi Láfa.
— Síðasta sagan, Á vegi reynslunnar, er kannske veiluminnst.
En þar eru persónur og atburðir venjulegust.
Sigurður Helgason hefir farið liægt og gætilega af stað og
látið líða langt milli bóka. Lesandinn hlýtur að óska eftir,
að liann hafi bilin styttri hér eftir.
G u ð m. Danielsson f r á Guttormshaga:
Gegnum lyst.igarðinn. Skátdsaga. ísafoldarprent-
smiðja h.f. Rvík 1938. 268 bls.
Þessum unga höfundi er létt um að skrifa — þetta er þriðja
skáldsaga hans á fjórum árum — og hann hefir ótvíræða
hæfileika. Fyrsta skáldsaga lians, Bræðurnir i Grashaga, lof-
aði miklu og fékk góðar viðtökur. Að visu skorti þar þroska,
og gælti áhrifa frá sterkum rithöfundi, en slíkt var eigi að'
undra. Næsta saga, Ilmur daganna, var að vísu misheppnuð,
en hafði þó merkilega kosti. Þessi nýja saga er bezt, sam-
felld og vel sögð, vel mótaðar persónur, höfundareinkenni
skýrari en áður, og minna um aðfengin áhrif. Sem sagt: ótví-
ræð og gleðileg framför. — Höf. leggur það í vana sinn, að
kitla saklausan lesanda af og til með misheppnuðum orða-
teik, orðskrípi eða málleysu. Liklega kunna fleiri en ég þess-
um kitlum illa, og ætti höf. að leggja þær niður. Hann þarf
engra slikra hrekkja við til að vekja á sér athygli.
F r i t i o f N i 1 s s o n, P i r a t e n: Bombí Bitt. Helgi
Hjörvar þýddi úr sænsku. ísafoldarprentsmiðja h.f.
Rvik 1938. 191 bls.
Bombi Bitt er sænsk strákasaga. Og, ef menn vilja lesa
fjöruga og hressandi strákasögu, með æfintýrum og pörum
og ekki allof miklum hátíðleik, þá er hún hér. Ilún er engin
prédikun og líklega hneykslast sjúklega viðkvæmar sálir á
henni. En skemmtileg er hún, og getur vel verið efni i gagn-
legar hugteiðingar. Þýðingin er ágæt, eins og þýðandans er
von og vísa. En vel hefði hann mátt stitla sig um það, að