Skinfaxi - 01.04.1940, Qupperneq 6

G
SKINFAXI
má segja, að heimspekin sé bæði uppistaða og ívaf; þar
glímir skáldið við dýpstu rök tilverunuar, og er litt að
kvnja, þó að bæði þurfi íhygli að hugsanaþrótt til þess
að fylgja honum í spor; en mjög eru þau kvæði hans
þrungin lifsspeki og glæsilegum hugsunum. Mest lier
þar á einhyggju og algyðistrú; í hans augum er öil til-
veran samfelld heild; lionum virðist „sem speglist fjötr-
uð sál í frjóhnappsins daggarauga“. Þö að Einar sé eng-
inn kreddumaður í trúarefnum, ljera kvæði hans þvi
víða vitni, að hann er trúhneigður maður. Glöggskygn
er siá maður á hin sönnu verðmæti trúarinnar, sem
þannig yrkir:
Hafknörinn glæsti og fjörunnar flak
fljóta bæði. Trú þíi og vak.
Mármarans höll er sem moldarhrúga.
Musteri guðs eru hjörtu, sem trúa,
þó hafi þau ei yfir höfði þak.
Kvæði Einars eru frumleg að málfari eigi síður en að
efnismeðferð. Þar er að finna gnægð óvenjulegra og
margbreyttra samlíkinga; hann fer einnig mjög sinna
ferða um val á bragarliáttum, og fellir þá löngum vel
að yrkisefninu. Ágætiskvæði hans „Hvarf síra Odds frá
Miklabæ“ er gott dænii þess; það er rétt eins og maður
heyri skeifurnar skella við isa i upphafsérindum kvæð-
isins. Hin milda trú Einars á máttarvald íslenzkrar
lungu er alkunn, og hún er bæði aðdáunarverð og eftir-
breytnisverð; hann hefir sýnt það í verki, að hann fór
ekki með neitt málamyndahjal, jtegar hann liélt því
fram, að orð væri „á íslandi til um allt, sem er hugsað
á jörðu“; orðgnótt hans er nærri því ótrúleg og jafnast
á við hina miklu hugmyndaauðlegð hans.
Þá er það ekki sízt eftirtektarvert um Einar Bene-
diktsson, hversu mikla virðingu hann hefir jafnan bor-
ið fyrir list sinni og köllun; ríki Ijóðlistarinnar er hon-
um heilagt musteri, sem ekki má saurga með neinu
lágu eða lítilsverðu; liann liefir aldrei látið hvikulan