Skinfaxi - 01.04.1940, Qupperneq 53

SIÍINFAXI
53
Fyrsí kynntist ég Sigmundi lft ára gömlum, sem nemanda
ATið alþýðuskólann á Hvítárbakka; dvöldum við þar samau einn
vetur, og siðau annan vetur i Kennaraskólanum. Eftir að hann
varð kennari í Reykjavík, störfuðum við nokkuð saman í Ung-
mennafélaginu Velvakandi,
og var hann formaður þess
eitt eða tvö síðustu árin.
Einnig höfðum við náin
kynni sem kennarar. Sig-
mundur var því félagi minn
sem skólabróðir, kennari
og ungmennafélagi.
Sigmundur var ekki einn
þeirra manna, sem veitt er
sérstök eftirtekt við fyrstu
sýn, en eftir þvi sem menn
þekktu hann lengur, kunnu
menn betur að meta hæfi-
leika hans og allt fas.
Hann var prúðmenni í
framgöngu allri, dreng-
skaparmaður, glaður og
létlur í lund. Hann flutti
])ví með sér góðan og holl-
an andblæ, hvar sem hann
fór.
Sigmundur var áhugasamur um það, sem hann tók sér fyr-
ir hendur eða var falið af öðrum.
Það var gott, að eiga Sigmund að vini, og viðkynningin við
hann hefur átt sinn þátt í því, að auka trú mína á hið göf-
uga og góða í mannlegu eðli.
Síðustu árin vann Sigmundur af áhuga að málefnum ung-
mennafélaganna og hefði mátt vænta góðra starfa af honum
í þágu þeirra, ef líf og heilsa hefðu lengur enzt. Við ung-
mennafélagar þökkum honum fyrir samfylgdina.
Síðastliðið sumar vorum við Sigmundur aðstoðarmenn
danskra landmælingamanna og áttum þá ógleymanlegar stund-
ir saman uppi við hájökla, í auðn og öræfum.
Við hrifumst báðir af fegurð og tign islenzkra háfjalla. Fann
ég ])á glöggt, hve næma sál hann átti fyrir fegurð og helgri
þögn. Það verður gott að lirifast með honum siðar, við fót-
skör óþekktrar fegurðar og tignar, inni á öræfunum miklu,