Skinfaxi - 01.11.1948, Blaðsíða 50

114
SKINFAXI
var leikið. AS lokum var Yárt land sungið. Af þessu
sést að þarna kom þjóðrækinn æskulýður saman og
að það var ærin ástæða fyrir skósveina rússneska
arnarins að strika burt upphafsræðuna og upplest-
urinn úr félagsblaðinu. Mörg slík dæmi mætti nefna
víðs vegar að úr landinu. Formönnum dönsku ung-
mennafélaganna, sem heimsóttu sænsk-finnsku félög-
in fannst það einkennilegt að félögin skyldu vera hlut-
laus um trúmál og stjórnmál. Hið síðara finnst oss
sjálfsagt. Stjórnmálin eru slíkt hitamál hér á landi að
félagsskapnum er öll varfærni nauðsynleg í þessum
efnum. Mun og sama gilda um norsku og dönsku fé-
lögin. Þau sænsku munu liins vegar skiptast þannig
að flokkar og stéttafélög liafi sínar æskulýðshreyfing-
ar. Hið nána samband vort við lýháskólana gerir oss
og nauðsynlegt að vera hlutlausum í stjórnmálum. En
eins og sjá má af framansögðu þýðir þetta ekki af-
skiptaleysi um hag lands og þjóðar. Félagshreyfing
vor vill sameina allan æskplýð og að vissu leyti
hefur það lánazt þótt hún sé af ákveðnum hópi
manna nefnd „borgaraIeg“. Það fyrirbyggir ekki að
meðal vor eru jafnaðarmenn.
En hvernig er viðhorfið til kristni og kirkju? í
stjórnmálunum er talað um vinsamlegt hlutleysi. Lik-
lega má nota þetta orðasamband um afstöðu ung-
mennafélaga vorra til trúarbragðanna.
Finnsk-sænska æslculýðshreyfingin og viðhorf henn-
ar til kirkju og trúarbragða á sér söguleg rök, sem
lýðháskólastjórinn Runos Lömqvist, sem einnig er
formaður í Ungmennasambandi Ábolands, lýsir í
grein er hann hefur nýlega ritað. Lömqvist heldur
því fram með réttu, að ungmennafélagshreyfingin
eins og lýðskólahreyfingin var upphaflega borin uppi
af sams konar fólki: efri stéttunum, stúdentum og
barnakennurum, sem hrifust með af menningarhreyf-
ingunni frá 1880—1890. Þessi menningarhreyfing var