Skinfaxi - 01.11.1948, Blaðsíða 17

SKINFAXI
81
Liggur blár í logni sær,
lítill gári steina þvær,
úfin bára byrðing slær,
boðinn hár til skýja nær.
En þótt víða kenni fegurðar og 'formleikni í ljóð-
um Arnar, samfara skáldlegu flugi, er þó víst, að
hvergi hefur liann lyft sér hærra en í niðurlagi kvæð-
isins Stjáni blái, þar sem hann sér fyrir sér siglingu
hans í skýjum himinsins:
Horfi ég út á himinlána.
Hugur eygir glæsimynd:
Mér er sem ég sjái Stjána
sigla hvassan beitivind
austur af sól og suður af mána,
sýður á keipum himinlind.
Þannig kveður sá einn, sem tamið hefur skáldgáfu
sína við að lúta strangri framsetningu.
Þó að margir séu fletirnir á skáldkristalli Arnar,
helfur hann samt ekki ort mikið um ástina. Hann
hefur í rauninni aðeins ort eitt ástarkvæði, er hann
nefnir Ásrún. Þessi flötur er líka svo fágaður og slíp-
aður, svo skínandi fagur, að fátt eitt er af slíku til
á íslenzku.
örn liefur að vísu ort meira um konur. En flest af
því ber keim af kímni og glensi, þó að undir niðri
kunrii ef til vill að vera fólgin alvara. Þannig segir
hann til dæmis við kaupmanns'frúna á Öngulseyri:
Við mættumst fyrir mörgum árum.
Manstu það ekki, frú?
Ég varð að löngu ijóði,
að Ijóðavini þú.
Að tíu vilcna ástaróði
ástin gerði mig.
Hvert hjartasbg var hending.
Hver hending var um þig.
6'