Skinfaxi - 01.11.1948, Blaðsíða 21

SKINFAX.I
85
Hver karl er þreyttur og þjáSur
með þrælkunarmerki ljós,
hver kerling er kánmg og rifin
og kofarnir eins og fjós.
Og þeir hafa starfaS og stritaS
og strita og þræla enn,
en eru þó alltaf og verSa
aS eilífu snauSir menn .
En Hansen er sá eini,
sem aldrei handtak vann.
Þó safnar enginn auSi
og ístru nema hann.
Hér er lýsingin engu orðskrúði sveijnið, heldur slær
kuldahlæ á frásögnina, enda er Örn hverju skáldi
raunsærri, ef því er að skipta. Það er harla augljós
samúðin með þessum körlum og kerlingum, þó að
köld sé lýsingin og ljót.
Örn þráir ekkert meir en frama þess fólks, sem
hann ann. Þess vegna getur hann ort svo vel um
stofnanda Flensborgarskólans, Þórarin Böðvarsson,
sem stofnsetli skólann til minningar um látinn son
sinn:
Minnumst hans, sem hugsjón þessa
lióf með starfi og gjöf,
kvað sig stóran eins og Egill
yfir sonar gröf,
treysti meir á fjöldans frama
en fárra auð og völd.
Alþýðunnar mennt og menning
mat liann sonargjöld.
Þessi höll skal vörn og vigi
vorliug fólksins ljá,
frjálsri hugsun, háum kröfum,
hcitri vaxtarþrá.
Hér skal cld á arni finna
æska þessa lands:
trú á lífið, trú á manninn,
trú á þroska hans.