Skinfaxi - 01.11.1951, Blaðsíða 38

134
SKINFAXI
því hlotið fyrir augum, spyrjum vér í dag í ung-
mennafélögum um hlutverk vort meðal æskulýðs Dan-
merkur.
Nú, fremur en nokkru sinni fyrr, ber oss að grann-
skoða þann jarðveg, sem oss, dönskum æskulýð, er
ætlað að erja, og þau einkunnarorð, sem vér höfum
valið starfi voru: vakandi danskur og vakandi krist-
inn æskulýður. Vér endurtökum að nýju: Við játum
oss undir þær mannfélagsskoðanir og þjóðlífsskoðanir,
sem með kristninni skópust í þennan heim, sem i voru
föðurlandi urðu lífrænni en á nokkrum öðrum stað í
heiminum fyrir boðskap Grundtvigs, að maðurinn sé
skapaður í mynd guðs, skapaður til að lifa lífi sínu
samkvæmt lögmálum kærleikans sem samfélagi með
ábyrgðartilfinningu fyrir öðrum samfélögum. Og þá
aðeins, er vér fylgjum þessu lögmáli, séum vér lifandi
og hamingjusamir menn. — Og vér trúum, að þjóðfé-
lagið sé einnig sköpunarverk guðs. Að hann hafi skapað
oss þjóðfélagið sem heimavé, til þess að samfélagar
vorir gætu þar, innan sinna vébanda, orðið samhjálp
vorri sem nákomnastii’, svo að ætlunarverk vort — og
hamingja vor — megi verða oss ljós. Orð hans til
vor um miskunnsemi og fyrirgefning synda, verður þá
fyrst hinn bjarti og heiði boðskapur, er vér teljum
oss varða, ef oss auðnast að skynja dásemdir mannlífs-
ins og vanmátt vorn til þess að gera þær að veruleika.
Ef vér gerum þetta viðhorf að aflgjafa starfa vorra í
þágu æskulýðsins, fáum vér svarið við fyrirsögn þess-
ara orða fært upp í hendurnar: Eiga ungmennafélögin
að vera hlutlaus um stjórnmál og trúmál? Það verður
eindregið nei! Hlutleysi e-r, samkvæmt þeirri kristnu
lífsskoðun, sem vér játum, bölvun lífsins, enda teymir
það oss út fyrir vé samfélagsins og leysir oss frá skyld-
unum hverir við aðra. —
Það er ekki hlutverk vort á trúmálasviðinu að troða
tildurskoðunum í æskulýðinn, né heldur að knýja hann