Skinfaxi - 01.11.1951, Blaðsíða 37

SKINFAXI
133
legri og fræðilegri þekkingu til baráttu í liinni hörðu
samkeppni, sem er lífið. — Og að sjálfsögðu var það
ekki rangt að segja þetta. Vér vitum ekkert annað betra
að segja æskulýðnum þann dag í dag, en að honum
beri að foi’ðast það að hengslast á æskuárum sínum og
halda að það sé fyi’ir mestu að liafa sem minnst fyrir
hlutunum, að honum bei’i að fullkomna sig til þátttöku
í viðfangsefnum lífsins. Hitt var villan, að hér var
nunxið staðar. Vér gleymdum helzt til um of, að bæta
því við, að það þarf meira en hagsýni og eiginhags-
munastreitu til að vera maður. Og árangurinn varð sá,
að æskulýðui’inn varð e.t.v. færari en nokki'u sinni
fyrr, viljafastur og viljugur, en urn leið skildi hann
ekki ætið þjóðfélagsábyi'gð sína.
Annar augljós vottur þessarar hlutleysisdýrl<unar
blasti við oss í afstöðunni til stjói’nmálanna. Stjórn-
málin fengu á sig lausungai’brag í augurn flestra, en
það fól í sér örlagaþrungnar afleiðingar. Þessi lausung-
ai’bi’agur virtist fólginn i málagöngu, afslætti á hug-
sjónum og sannfæringu, o.s.frv. Já, það var meii'a
að segja talið fínt að hallmæla öllu því, er að stjórn-
málum laut. Þetta er ekki ádeila á siðgæði stjói’nmála-
mannanna. Ábyrgðin hvilir á herðum vorurn sakir við-
hoi’fs voi’s til starfa þeirra. Þjóðin lagði þeim sjálf
viðfangsefnin í hendur. — Ef ég, sem danskur þegn,
liefi það viðhorf, að megintakmark stjórnmálanna sé
að þjóna einstaklingshagmunum mínum og minnar
stéttar svo vel sem auðið er, án allrar smámunalegrar
tillitssemi um það, hvort slíkt skeður á kostnað ann-
arra samborgara, þá neyði ég með þvi viðhorfi umboðs-
menn mina á ríkisþinginu til þess að beita sér fyrir
því af fremsta megni, og hin eðlilega afleiðing verður
síbreikkandi bil mihi einstakra flokka þjóðarinnar og
síþverrandi skilningur á samheldni og þeirri ábyrgð,
sem henni fylgir.
Með þetta í huga, og þá reynslu, sem vér höfum af