Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1972, Qupperneq 52

lituð ský, vindaský, breiddust yfir
himininn.
Sjávarfallið var ekki kraftmik-
ið, en það bar okkur miskunnar-
laust í áttina að stærsta klettarif-
inu, sem ofansjávar var.
Ég yrti á Patch, en hann benti
með höfðinu aftur fyrir sig:
„Higgins“.
Ég leit aftur og sá bláu julluna
hans koma í ljós bak við óreglu-
lega klettaþyrpingu. Fjarlægðin
var um tvöhundruð metrar.
Allt í einu vorum við komnir
út í sundið, sem skildi að yzta
klettabeltið frá aðal klettasvæð-
Nú var ekkert skjól að fá af
klettunum og sjórinn braut í sí-
fellu á jullunni, svo að ég hafði
ekki undan að ausa.
Ég heyrði þungan andardrátt
Patch og í hvert sinn er ég leit
um öxl virtist mér Heggins nálg-
ast. Hann hélt sig austan við okk-
ur og varnaði okkur að komast á
frían sjó.
„Þér neyðist til að snúa upp í
vindinn!" hrópaði ég.
Eftir nokkur áratog kinkaði
Patch kolli til samþykkis.
Okkur hafði borið að sex metra
háum kletti, en í hvert sinn sem
hann reyndi að snúa helltist sjór-
inn inn á bakborða. Ekki var ann-
að ráð, en að taka stefnuna á
klettinn og taka því, sem að hönd-
um bar.
Nú kom sjávarfallið okkur til
hjálpar, fleytti okkur í áttina að
rifjabelti inn í smá vík, þar sem
sjórinn braut á yztu skerjunum.
Hvert áratog bar okkur lengra
inn í víkina, svo að undankomu
leið virtist lokuð.
„Við sleppum aldrei út úr
þessu“, hrópaði ég til Patch.
Hann svaraði engu, hann hafði
ekki þrek til að tala, en hélt róðr-
inum áfram.
Ég leit yfir öxl hans og hélt
mig sjá sýnir. Það var eins og
innstu klettarnir í víkinni, sem
við héldum að væri lokuð, vékju
til hliðar og á milli þeirra blasti
við okkur mjótt sund.
„Sjáðu þarna“, hrópaði ég og
benti í áttina þar sem hafið opn-
aðist á ný. (Niðurlag næst.)
Ósköp sakleysisleg auglýsing í
Þjóðviljanum 16. sept. 1971 frá
Félagi landeigenda í Selási vekur
lesendur til umhugsunar um hina
svokölluðu „landeigendur“.
Ég veit ekkert um þetta félag,
„Landeigendafélag í Selási“, eða
hvað það heitir né heldur tilgang
þess eða stefnumál, en þetta nafn
„landeigendur“ fer að verða nokk-
uð oft á dagskrá hjá okkur nútíma
íslendingum og veldur sífellt tíðari
árekstrum milli þessara landeig-
enda og þjóðarinnar í heild.
Ég er ekki „kommúnisti“ né neinn
sérstakur talsmaður ríkisrekstrar.
Þvert á móti mun ég frekar vera
talinn einstaklingshyggjumaður og
má sennilega rekja þá sögu til
Ihaldsflokksins gamla, en mér
blöskrar hvað hinir svokölluðu
„landeigendur“ getá boðið íslenzka
ríkinu mikinn yfirgang og beitt svo
taumlausri frekju og fjárkúgun án
sýnilegra gagnráðstafana hins opin-
bera. Má þar nefna aðgerðir þing-
eyskra bænda gegn Laxárvirkjun,
þar sem beitt var vafasömum að-
ferðum af ábyrgum aðilum (?),
svo að ekki sé meira sagt, og hinar
einkennilegu og linkulegu viðtökur
hins opinbera, þar sem allt virðist
ganga út á það eitt að breiða yfir
hinar strákslegu eða jafnvel glæp-
samlegu aðgerðir þessara bústólpa
íslenzku þjóðarinnar, sem telja sig
í fararbroddi hinnar íslenzku
bændastéttar og það með nokkrum
rétti, ef höfð eru í huga samtök
og framtakssemi afa þeirra kynslóð-
ar sem nú er tekin við. Hins vegar
verður ekki leitazt við að réttlæta
þær aðgerðir, sem þar voru not-
aðar né þau eftirköst, sem þær
hljóta að hafa, ásamt viðbrögðum
hins opinbera.
Það eru tiltölulega fáir menn í
okkar fámenna þjóðfélagi, sem
taldir eru eigendur alls lands á
íslandi, afskekkt heiðarbýli eru
talin eiga allt hálendi landsins og
geta nú í dag krafizt svo að segja
Land-
eigendur
á
Islandi
52
VlKINGUR