Náttúrufræðingurinn - 1954, Qupperneq 37

UPPRUNI OG DREIFING ISL. FISKISTOFNA
83
Við skulum athuga nánar fundarstaði hinna 7 sílda, sem merktar
voru við Noreg og endurveiddust við fsland. Upplýsingarnar um
þessar síldar eru eftirfarandi:
Síld merkt við Noreg Fannst við Island Fundarstaður Tímabil
vorið sumarið
1948 1949 Óþekktur ?
1949 1951 Langanes 30/7—6/8
1949 1951 Strandagrunn ca. 10/7
1949 1951 Langanes eða Digranes 5—8/8
1950 1951 Melrakkaslétta 26—27/7
1951 1951 Digranesflak 5—8/8
1952 1952 ? ?
Þessar upplýsingar bera vitni um það, að ekki er vitaS um nema
eina síld, sem merkt var viS Noreg og endurveiddist á gamla síld-
veiSisvœSinu (út af Strandagrunni snemma á vertíðinni 1951). Svo
langt sem upplýsingarnar ná verður að álykta, að hinar síldarnar
hafi veiðzt á hinu nýja veiðisvæði kring um Langanes og út af Digra-
nesflaki eða jafnvel lengra austur í hafi. Eftirtektarvert er það, að 5
af hinum 7 síldum veiddust sumarið 1951, þegar aðalveiðin fór fram
á austursvæðinu, einkum langt úti í hafi (sjá 9. og 10. mynd í rit-
gerð minni: Átan og síldin, Náttúrufr., 4. hefti 1951).
Af merkingunum virðist mega álykta:
1. Ekki virðist um reglulegar göngur milli fslands og Noregs að
ræða. Viss ár virðist mikið af norðurlandssíld komast inn í norska
stofninn, en norski hrygningarstofninn virðist ekki leggja leið sína til
íslandsmiða svo neinu nemi, eins og hinar fáu endurheimtur af norsk-
merktri síld bera vitni um.
2. Hinar mörgu endurheimtur við ísland af íslenzkmerktri síld
benda til þess að norðurlandsstofninn sé sérstæð heild. Hann virðist
ekki venjulega blandast eiginlegum lirygningarstofnum, því að ann-
ars hlytum við að verða vör miklu fleiri norskmerktra sílda í honum.
3. Hinn mikli fjöldi íslenzkmerktra sílda, sem endurveiðast við
Noreg, benda til stórkostlegs taps úr norðurlandsstofninum. Þetta tap
virðist ekki jafnmikið ár hvert. Það virðist lítið síðari árshelming
1948,1) en hin þrjú árin er það mikið. Árið 1952 virðist sáralítið af
hinum eiginlega norðurlandsstofni heimsækja norðlenzku miðin.
1) Þetta gœti stafað af því, að fyrsta árið voru norsku verksnnðjurnar búnar
ófullkomnum tœkjum til að finna merkin.