Andvari - 01.01.1879, Blaðsíða 55

Brjef frá Norvegi.
51
Á Norðurlandi er farið að tíðka að hafa ræðin
á þann hátt, að brúka að eins einn járnþoll aptan
við árina og keng í henni sem upp á hann gengur;
eru það hin þægileg’ustu ræði, og þá þarf að eins
að skeyta árina á einn veg, þá hliðina sem niður
veit. — Á Suðurlandi er aptur á móti almennt að
draga (setja drag’ á) bátana með sterku járni, —
skeifnatein, •— og mælir einnig mikið með því, þar
eð það er bæði varanlegt og bátarnir eru ljettir í
setningi á hlunnum á þess konar dragi.
Mjer leizt vel á hvoratveggja siglingu Sunn-
mæringa, og virtust þau segl þæg að reyna, svojeg
held að þau yrðu álitin góð hjá oss. Ráseglið virt-
ist mjer sjer í lagi hagfellt, þar sem lítið er tíðkað
að slaga sig í andviðri, sem allvíða mun vera á Norð-
urlandi, af því að straumar eru þar harðir á fjörð-
um; því seglið er allt eins gott að sigla með beiti-
vind, eins og sprit eða gaffall — maður getur lát-
ið „kala“ úr því eins og spritsegli án þess hætt sje
við að slái í baksegl — en þægra og betra í und-
anhaldi; þá er segl þetta að eins ásað út á annað
borð — apturjaðarinn. Einnig er slíkt segl þægilegt
þeim, er stunda handfæraveiði og „fiska við laust“,
því andófsþóptan er laus og liðug fyrir einn mann
að andæfa, og seglið er niðri í skipi en ekki á mastr-
inu til að auka fyrirferð þess, sem mikill kostur er,
þegar hvasst er. — Af því víða á fjörðum hjá oss,
þar sem há eru fjöll, opt er töluvert misvindi, ríður
oss á að búa segl vor svo út, að fljótlegt sje að
minnka þau, þegar á liggur; væri því eflaust gott
að hafa seglið minna, en sjerstalcan topp uppafþví,
eins og vjer brúkum við rásegl vor sumstaðar, og
þarf það af og frá að raska nokkuð kostum segls-
ins i beitivindi. Með því líka að afl seglsins verð-
ur nokkuð framarlega á þeim förum, sem ekki liafa
4*