Andvari - 01.01.1879, Blaðsíða 83

Brjef frá Norvegi.
79
náttúrulögmáli. Maður sjer þvílíkt koma í ljós á
þurlendinu, og er því ekkert ósennilegt, að náttúran
sje sjálfri sjer samkvæm á því, sem er og hrærist í
sjónum. Skoðað frá þessu sjónarmiði má álíta æski-
legt, að veitt sje með varkárni á þeim stöðum og
þeim tima, sem fiskurinn sækir að landi til að hrygna;
ekki þó eiginlega þess vegna, að fiskurinn fækki
svo mikið við sjálfa veiðina, að þurð verði á honum
— viðkoman á þorski á að vera mjög mikil, ogLö-y
berg segir frá, að hátt á tíundu miljón hrogna hafi
verið talin í einum fiski, — heldur hins, að fiskigang-
an sje stöðvuð á ferð sinni til þeirra staða, sem
eðlið leiðir hana, til að friða um afkvæmi sitt; því
þar er óefað óhultast fyrir ungann að geta lifnað
og dafnað. — Hin nýu lög vor um netalagnirnar í
Faxaflóa eru því að líkindum haganleg og góð, jafn-
vel þó misjafnlega sje á þau litið af mörgum, er
þar eiga hlut að máli; að fyrrum var takmarkaður
tími sá hjá oss, er þau mætti leggja, hefir eflaust
verið grundvallað á þeirri reynslu, að þau gætu hept
fiskigöngu að landi; og á þeirri sömu reynslu eru
sjálfsagt byggðar þær lagagreinir Norðmanna, er
banna að leggjanetin þangað til fiskurinn er „hætt-
ur að ganga til grunns“. þ>ó að maður ekki gjöri
ráð fyrir því, að þau veiðarfæri, er þannig kynnu
að geta stöðvað gönguna, firrti fiskinn, eður hafi þau
áhrif, að hann leiti þangað síður næsta ár, þá er þó
hitt mjög líklegt, að meira farist af viðkomunni, ef
hann ekki nær að komast á þær stöðvar, sem eðlið
vísar honum til. Og þö mikið sje til í sjónum, þá
hefir þó meira rúm þar; því þjettari og stærri sem
fiskitorfan er, sem að landi kemur ár hvert, þess
eptirtekjumeiri verður veiðin.