Andvari - 01.01.1879, Blaðsíða 76

72
Brjef frá Norvegi.
stæða, þá má hann ekki láta það fæla sig frá að
vanda sjálfan sig, heldur finna að við nágrannann
og fá hann til að verða sjer samtaka. þ>ó vjer bænd-
urnir hver fyrir sig af eigin hvöt getum nú þannig
mikið að gjört til að bæta vörur vorar, þá ættu þó
kaupmennirnir að vinna mest, með því að gjöra
greinarmun á verði vörunnar, og sýna þeim sóma,
er færa þeim beztar vörur, eins og líka nú er farið
að gjöra sumstaðar þar sem jeg þekki- til. Allar
þær tilraunir, er koma frá kaupmanna hálfu í þessa
átt, ættum vjer bændurnir að meta mikils, og jafn-
vel taka tveim höndum á móti þeim. þ>að er vatn
á vora eigin mylnu, því það sem vörurnar hækka í
verði við það, það uppskerum vjer sjálfir. Og á hinn
bóginn er ánægjulegra fyrir oss að fá lof og heiður
bæði utan lands og innan fyrir vöruvöndun, en at-
yrði og fyrirlitningu alstaðar þar sem varan sjest.—
Hvað sjerstaklega snertir saltfisksverkunina, þá hefur
nú samt á ýmsum tímum verið fundið að henni hjá
oss, helzt á Suðurlandi, og jafnvel þó að jeg sje svo
ungur í þeirri grein, þar eð jeg að eins hef fengizt
við saltfisksverkun í 3 ár, að jeg geti lítið talað af
reynslu, þá hef jeg þó— eins og menn jafnaðarleg-
ast athuga hvað eina helzt í byrjuninni — veitt því
eptirtekt, að sje farið eptir þeim fáorðu reglum, sem
oss eru gefnar í J>jóðvinafjelags-almanakinu, má eiga
víst að fá góða og útgengilega vöru. Jeg hef sann-
fært sjálfan mig um, hver munur verður á hálsskorn-
um fiski og óhálsskornum, er báðir höfðu aflazt jafnt,
með því að fletja tvo fiska sinn af hvoru og leggja
þá síðan hvorn við annan; var munurinn mikill að
sjá, því hinn óhálsskorni var bæði blakkur og kram-
ur á fiskinn, þar sem hinn var þvert á móti. Jeg
hef einnig veitt því eptirtekt, að það blóð, sem er
á fiskinum, þegar hann er saltaður, brýtur sig í hon-