Andvari - 01.01.1879, Blaðsíða 88

84
Brjef frá Norvegi.
búinn; en smátt og smátt hægðihann á sjer, þang-
að til hægt var að draga sig að honum til að leggja
hann. Hættan, sem veiði þessi hafði í för með sjer,
hefir án efa gjört mest um, að hún lagðist niður,
því enn þá gengur fiskur þessi að landi í Norvegi,
og góður fengur þótti hann fyrir hina miklu og
feitu lifur sína. Meðal-beinhákarl var talið að hefði
ii til 12 tunnur af lifur, og að úr hverjum 6 tunn-
um fengjust 5 af lýsi.
Háfnrinn (hai), sem samkyns er hákarlinum,
veiðist vel í Norvegi, og sá jeg hann víða á bæjar-
torgum til sölu. Menn veiða hann á haustin bæði
með handfæri og línu, en öngultaumarnir eru optast
vafðir með seglgarni, svo hann klippi þá síður sund-
ur. Misjafnlega var mönnum um hann gefið til
matar; sumir kölluðu hann óætan, en aptur hældu
aðrir þeirri fæðu, og Löberg telur reyktan háf
sælgæti.
Heilagfiski (flyndre, kveite) virðist í Norvegi
eins og hjá oss samhliða þorskinum og öðrum fiski-
tegundum, og á hin sömu veiðarfæri, með fram allri
strönd landsins ; þó hafa Norðmenn sjerstakar línur
fyrir það, svipaðar eins og haukalóðir vorar, en með
5 til 7 faðma bili milli öngla. Segja þeir, að þegar
lúðan kemur að lóðarásnum, þá fari hún ekki yfir
hann, ef hún sjer hann á annað borð, heldur með
fram honum, og þess vegna hafa þeir svo langt
bil milli öngla. Beitnast þylcir þeim vera að krækja
lifandi fiski af einhverri tegund á öngulinn, og skal
þá krækja undir hrygguggan framan við gotraufina ;
komi öngullinn ekki við beinið, getur fiskurinn lifað
nokkuð á honum, ef svona er að farið. Lóðarásinn
láta þeir leggjast í botn, en á öngultaumunum hafa
þeir annaðhvort flotholt eða aflangt glerhulstur, eins
og á löngu-línunum, til að halda önglunum frá botni.