Andvari - 01.01.1879, Síða 73

Brjef frá Norvegi.
69
sjálfsagt, að lítið eitt ógreiðara verður að likindum
að leggja línuna; en Sunnmæringar gjörðu þó lítið
úr því. Raða þeir glerkúlunum bæði við annan
enda — þann sem frá önglunum veit — og hliðar
bjóðsins um leið og beitt er, og eru þær svo alltaf
látnar fylgja eptir línunni, en aldrei leystar af nema
það sje nauðsynlegt vegna flækju. þ>ar á móti eru
ilarnir hnýttir á jafnóðum og lagt er; lykkja er höfð
á snærisendanum og kappmella gjörð á hana, sem
smeygt er yfir glerkúluna; hefur til tekinn maður
þann starfa á hendi um leið og lagt er. fessar
litlu glerkúlur kosta í búðutn i Norvegi ioaurahver.
Einnig leizt mjer vel á útbúnað öngulsins, er
þeir hafa til handfæraveiðarinnar (rykkefiskeri), og
tel jeg víst að það reynist opt betra heldur en beitt-
ir önglar eður pilkar, sem jeg hefi sjeð hjá oss og
vanizt. Ongullinn er nokkuð stór, og á legg hans
steyptur blýklumpur flatur að innan, svo hann taki
sem minnst frá bugnum. Skammt frá önglinum
eru bundnar á tauminn 3 — eða fleiri —- fagrar járn-
þynnuplötur, aflangar, með litlu millibili. þ>egar
keipað er, blakta þessar járnþynnuplötur í sjónum —
blýið á önglinum er til að þyngja hann, svo plöt-
urnar blakti sem mest — og er líklegt, að þær sjeu
mjög gott agn til að ginna fiskinn að, sem þá er
hætta búin að verða fyrir önglinum. En þetta hefir
Hka þann kostinn, að enga beitu þarf á öngulinn,
er bæði sparar Qe og flýtir fyrir að veiða. Jeg talaði
við áttæringsformann einn á Haraldseiði, er alla æfi
kvaðst hafa stundað handfæraveiði, og kvað sjer
engin beita og enginn útbúnaður öngulsins hafa gef-
lzt jafn vel og þessi. þ>að er auðvitað, að það má
allt eins hafa þessar járnþynnu-plötur á taumnum
við pilk eða hvaða öngul sem er. — Sumum Norð-
uiönnum, sem jeg talaði við, likaði ekki þessi öngul-