Andvari - 01.01.1879, Page 87

Brjef frá Norvegi.
83
Hákarlinn (haakjerring) er ekki í miklum met-
um hjá Norðmönnum, og leggja þeir lítið kapp á
að veiðahann, allt þangað til kemurnorður á Finn-
mörk. Jeg hitti engan mann i Norvegi, er nokkuð
þekkti til hákarlaveiði; en þó var mjer sagt, að hann
væri á ýmsum tímum þar með fram endilöngum
Norvegi, og gjörði stundum spjöll á veiðigögnum
manna, er lögð væri út fyrir aðrar fiskitegundir.
Frá hákarlaveiði Finna skýrir Löberg þannig,
að þeir stundi hana að eins fyrri hluta vetrar, brúki
litla báta — 6 og 4 manna för — og hafi að eins
spik — selspik eða hnýsuspik — í beitu. J>ó festa
þeir á vaðarhaldið hjer um bil 10 faðma fyrir ofan
sóknina dálítinn stokk með einhverju úldnu í, sem
á að hafa þá verkun að draga fiskinn að. J>eir
liggja fyrir stjóra við veiðina, og veiðigögnin eru að
öðru leyti svipuð eins og hjá oss. í einu byggðar-
lagi — Tanen — segir Löberg, að brúkuð sje lína
til þessarar veiði; ásinn hafður úr hári og á hann
bundnir sóknarhlekkirnir með 7 faðma millibili. Ein
slik lína hefir 30 sóknir, svo lengdin verður eptir
þvi liðugir 200 faðmar. Finnar gjöra sjer mat úr
hákarlinum á sama hátt og vjer, að kasa hann og
þurrka síðan; en opt brúka þeir hann lika til fóðurs
fyrir skepnur. Á þilskipum stunda Norðmenn há-
karlaveiðina þar nyrðra á sumrin, en þó að eins þeg-
ar um ekkert annað er að gjöra. Yfir höfuð að tala
leggja þeir litla rækt við veiði þessa, og ekki taka
þeir oss fram í þeirri grein.
Beinhákarl (brygde) veiddu Norðmenn áður
fyrri; en nú er sú veiði að mestu lögð niður. Var
skutull, með 3 til 4 hundruð faðma löngu skutulfæri
við, það eina veiðarfæri, er þeir höfðu til þess, og
ef nokkuð bar út af á meðan fiskurinn fór til botns
þegar búið var að festa í honum, þá var bráður bani
6*