Andvari - 01.01.1879, Blaðsíða 56

52
Brjef frá Norvegi.
þykktina um sjálft andófið, eins og Sunnmæringa-
bátarnir, þá bætir toppurinn nokkuð úr því, ef skakk-
inn á jaðrinum er allur hafður á seglinu sjálfu, en
toppurinn látinn standa beint upp, því hann eykur
seglkraptinn um miðskipið. — Hitt seglið, latín-segl-
ið, er gott og hentugt fyrir hina, er tíðka að slaga
sig, og að minni hyggju mikið betra en spritið.
Mjer fyrir mitt leyti þykir spritstöngin ætíð óþægi-
leg, jafnvel þó hið svonefnda „gittog“ (samdráttar-
færi) sje haft, og það segl er elcki auðvelt að minnka
fljótlega; er mjer þess vegna betur við gaffalinn,
þó þá þurfi dálítið hærra mastur.
b. J>orskveiði.
jþegar maður talar við fiskimann á vesturströnd
Norvegs fyrir sunnan Norðfjörð um veiðiskap, án þess
að nefna hvaða veiði það sje, þálætur hann álit sittí ljós
um síldarveiðina, eður segir frá á þann hátt,
að maður skilur, að það er hún ein, sem er í huga
hans og hjarta. J->ar á móti fer þorskveiðin að vega
meira þegar kemur norður að Álasundi. þar og
þar í grenndinni er mikill skipastóll og útbúnaður
til þorskveiði, mörg lifrarbræðsluhús, sjófangs-áburð-
armylnur (guanofabrikker) og hvað eina er að þess
háttar lýtur. Sunnmæringar hafa líka verið taldir
hinir framkvæmdarmestu, hugvitssömustu og beztu
sjómenn Noregs, og byggingar sumar í Álasundi
bera vott um það, að bjargræðisvegir sjeu þar arð-
samir. Meiri hlutinn af húsráðendunum er nefnil.
kaupmenn, sem jafnframt eiga mikinn sjávarútveg
og leigja menn á áttæringa sína eður þilbáta (sköjter)
— sem nú er jafnframt farið að brúka — ofan úr
sveitunum næstum því eingöngu fyrir ákveðið kaup,
en mjög sjaldan upp á hlut, eður hlutdeild í aflan-