Andvari - 01.01.1891, Qupperneq 78

7G
hinn eystri er miklu stærri, hann er breiður að neð-
an oy þó þverhnýptur, þá kemur stór stallur og á
honum framanverðum geysihár og mjór turn flatur
í kollinn, þar sat örn uppi í hreiðri sínu; vestari
dranginn er ekki eins hár en hann er jafn digur
allur, nema dregst dálitið saman að ofan. Eystri
dranginn er mestan ]>art úr móbergi, en blágrýti er
í honum neðst og bogin blágrýtisæð gengur þvers
gegnum móbergið og' heldur því saman; vestari
dranginn er allur úr blágrýti. I dröngunum er fugl
og geta menn gengið upp á hinn stærri, í liann hafa,
einhverntíma til forna, verið reknir járnfleinar í mó-
bergið, krækja merin á þá kaðli og handstyrkja sig
upp. A vestari dranginn er ekki hægt að komast
upp, því ekki er hægt að reka þar nagia í bergið,
þó er það í munnmælum að maður hafi komizt þar
upp oghlaðið þar vörðu, en síðan heíirengirin kom-
izt þangað eins og segir í gamalli visu:
Enginii þorir npp á drang
að yngja’ upp hruninn vörðu bing,
gengin er þeim frægð í fang,
sem fingrar viö þá spássering.
I Þúfubjargi er heilir, sem menn komast í, á
sama hátt, með j’árnfleinum og kaðli. Við Lóndranga
hefir áður verið lending og útræði, sagt er að það-
an háfi gengið skip, lendirigin var í vík eða gjá
í iiraunklöppum innan við eystri dranginn, þar sjást
enn í hrauninu miklar rústir af verbúðum og ótal
fiskreitir. Frá Lóndröngum riðum við að Malarrifi,
sá bær stendur mjög einmanalega, umgirtur af hrauni
hið efra en hið neðra er stórgerð möl og klett-
ar við sjóinn; brim eru hér hroðaleg; hér var áð-
ur mikill reki, nú er hann miklu minni. Það-
an fórum við um eintóm hraun, svört og' svipill;