Andvari - 01.01.1891, Qupperneq 109

107
surtarbrand, hann kemur þar fram við lækjarsitru
skamt fyrir suðvestan bæinn. Surtarbrandslagið er V4
fet á þykkt, þar er liraun-breccía ofan á en grá-
blár leir undir, í surtarbrandinum eru allstórir stofn-
ar orðnir flatir og er þó enn börkurinn á þeim.
Þegar kemur inn fyrir Hóhnlátur, eru í hlið einni á
hægri hönd allstór hvítleit liolt og er í þeim líparít,
sem klofnar í einstaklega fallegar, stórar plötur.
Síðan riðum við fram hjá Hörðudal, þar taka fjöllin
mikið að hækka, og landið verður allt fríðara. Hjá
Dunkárbakka beygðum við inn á við og riðum svo
upp með ánni Skraumu, fram með henni eru eyr-
arnar hvítar af líparítmolum, koma þeir ofan af dal,
þar er fjall á leiðinni suður, Svínbjúg, hvítt að
neðan af líparíti. Annars er hér blágrýti í öllum
fjöllum. Um kvöldið komum við að Snóksdal og
gistum þar. Snóksdalur stendur í dálítilli dalkvos
og eru holt og hálsar bak við hann, blágrýti er í
fjöllunum í kring og hallast lögin dálítið inn til lands-
ins. Hér við suðausturhorn Hvannnsfjarðar mynd-
ast töluvert grasgefið undirlendi, þar sem dalirnir
koma saman og hafa árnar myndað þetta undirlendi
með framburði sínum; árnar sem hér renna til sæv-
ar eru þrjár: Hörðudalsá, Miðá og Haukadalsá, og er
töluvert vatnsmegn í þeim öllum, allar eru þær
fremur straumharðar og bera fram hnefastóra möl.
.Utsjónin frá undirlendinu upp til dalanna er fögur
og búsældarleg, fyrir ofan hina grænu engjafláka
taka við múlar og höfðar og kvíslast dalirnir upp á
milli þeirra og eru bæir við hvern höfða og raðir
með hlíðunum; bak við dalina eru tindótt tjöll, svo
útsjónin fríkkar enn meir við þá tilbreytingu sem
þau gera. A Þorbergsstöðum skildi eg eptir mest-
an farangurinn til þess að geta farið létt yfir land-