Andvari - 01.01.1905, Page 195

þjóðarmein.
189
sjer: og hve rnjög gæli ekki slík aukaatvinna slnlt
landbúnaðinn? Reynslan ein færúrþví skorið, hvers
vjcr erum megnugir og livað vjer getum gert úr landi
voru, og því er það ekki ófyrirsynju, þó menn
komi lrani með þær tillögur, sem þeir liyggja að
komið geti að haldi. Og livernig sem tillögur þær
kunna að reynast í framkvæmdinni, munu allir
sammála um það, að ekkert sje ákjósanlegra nje
heillavænlegra fyrir alla framtið vora en að fegra og
bæta lánd vort.
Nemum þá land vort á ný! En nemum það
betur en í fyrra skiptið, ekki með víðlendri útyrkju,
lieldur með því að yrkja vel það, sem nýtilegast er
af landinu. Ekki með því að dreilast út um alla
útkjálka landsins og afdali þess, en með því að flytja
saman í beztu og grasgæfnustu sveitirnar og mcð því
að bindast samtökmu um að vinna sem mest og hezt
úr öllum afurðum landsins. Notum lil þess tæki þau
og aðferðir, sem nú eru notaðar um allan hinn ment-
aða lieim. I5á mun land vort með tímanum taka
ærnum slakkaskiftum. Áður var landið tekiö, nú skal
það numið; liingað til hefur það A-erið rænt og rúið,
nú skal það ræktað og hætt og gert að blómlegu
landi. Það sje markmið vorl og hlutverk á kom-
andi tímum.