Menntamál - 01.03.1936, Blaðsíða 26

24
MENNTAMÁL
sterkari og hamingjusamari en sú kynslóð, sem hún óx
upp úr og á undan henni var. Þetta þurfa allir kenn-
arar, foreldrar og aðrir uppalendur að hafa hugfast. Það
má ekki miða uppeldið við þann tíma og þau skilyrði,
sem ólu síðustu kynslóð, heldur við lífið, sem framund-
an er, möguleika þess og kröfur. Uppalendur þurfa að
sjá fram á við. Þeir þurfa að vera sjáendur, spámenn
nýs tíma.
Það væri mjög mikilsvert, ef við íslendingar gætum
með sönnu tekið undir með prófessor Tandler i Vín og
sagt]): „Börnin, sem starfa í skólum okkar og unga
kynslóðin, sem heima á i okkar nýju byggingum, er ekki
einasta hamingjusamari en við, sem fóstruðum liana, en
hún hefir eignazt nýja hamingju og nýjar hugsjónir."
Þessi orð eru að vísu skrifuð áður en harmsaga liinna
blóðugu febrúardaga 1934 skrifaði blóðletri götur og
torg Vínarborgar, og eyðilagði margt liinna göfugu
framkvæmda, sem þar höfðu orðið áður árum saman.
Ethel Mannin segir1 2): „Uppeldið verður aldrei ávaxta-
ríkt, fyrr en það tekur meira tillit til lifsins en lærdóms-
ins. Það er nauðsynlegt að fá nýjan skilning á tilgangi
uppeldisins. Nýjan skilning á verðmætum — ekki á
prófritgerðaverðmætum, heldur á lífsverðmætum.“
Það hefir oft heyrzt sagt, að barnið sé lil þess kom-
ið i þennan heim, að verða hamingjusöm vera. Eg ætla
á engan hátt að mótmæla því, en lilutverk uppaland-
ans er fyllilega misskilið, ef liann hugsar sér að halda
hamingju að barninu og fylla það með henni. Það get-
ur enginn orðið hamingjusamur, nema hin lifandi, skap-
andi öfl í honum sjálfum hjálpi þar til. Því að ham-
1) Prófessor Julius Tandler: Richtlinien fiir die Anstaltfur-
sorge. Wien 1930.
2) Ethel Mannin: Common-sense and the Child, bls. 206.
London 1931.