Menntamál - 01.02.1972, Qupperneq 32

námsbóka sendi skólunum í haust (31. 8. 1971),
stóð eftirfarandi samkvæmt beiðni minni: „Ekki
er ráðlegt fyrir þá kennara, sem ekki liafa sótt
námskeið í kennslu á þessu nýja námsefni, að
reyna að kenna það, nema þeir hafi sérstaklega
góða kunnáttu í dönsku talmáli." Spurningin er
þá: Hvers vegna sýnir stór hópur kennara engan
áhuga á námskeiðum, sem eru þeim nauðsynleg,
ef kennsla þeirra á að bera tilskilinn árangur?
1. Finnst þeim, að jreir hafi ekki tíma til þess?
— Sá tími, sem notaður er til að taka þátt
í námskeiðum, sparast í undirbúningsvinnu
á skólaárinu.
2. Finnst þeim, að þeir séu of gamlir? — Það
var 40 ára aldursmunur á elztu og yngstu
þátttakendum dönskunámskeiðanna. Það er
ekkert leyndarmál, að maður dáist mest að
elztu kennurunum, sem vilja sætta sig við
að kasta frá sér allri reynslu í kennslu ein-
hverrar námsgreinar og setjast á skólabekk
með nýútskrifuðum kennurum.
3. F’innst þeim, að það sé of dýrt að sækja
námskeið? — Þegar dagpeningar og hófleg-
ur ferðakostnaður greiðist, er þessi viðbára
varla raunhæf.
4. Vissu kennarar ekki, að námskeiðin yrðu
haldin? — Þó að auglýsing í dagblöðum og
tilkynning frá fræðslumáladeild Mennta-
málaráðuneytisins til skólanna liafi ef til
vill farið fram hjá þeirn, þá eiga þeir að
vita, að kennaranámskeið eru haldin að
sumrinu. Ein einasta símahringing hefði
dugað til þess að afla sér nauðsynlegra upp-
lýsinga.
5. Vissu kennarar ekki, að kenna átti dönsku
á barnafræðslustiginu frá og með skólaárinu
1971—1972? — Það berst aragrúi af bréfum
frá fjölmörgum aðilum til hvers einasta
skólastjóra. Ætla má, að skólastjóri, «em læt-
ur ekki kennurum sínum í té mikilvægar
upplýsingar á borð við breytingar á skyldu-
námsgreinum skólans, sé tæpast nógu fær um
að flokka bréfabunkann. Væri þá ekki hag-
kvæmara til upplýsingar, að öll bréf færu á
kennarastofuna í staðinn fyrir í ruslakörf-
una? í byrjun greinarinnar skýrði ég frá,
hvernig skólastjórum var tilkynnt, hvað til
stóð.
6. Eru sumir kennarar liræddir við að láta aðra
kennara heyra, hversu lélegir þeir eru í
dönsku? — Þá er sannarlega kominn tími til
að koma sér á námskeið, áður en nernend-
urnir uppgötva ástandið. Réttindalausir
kennarar eru líka velkomnir.
7. Þurfa kennarar að sækja of rnörg námskeið?
— Sumir þurfa þess, til dæmis kennarar við
litla skóla. Þróunin í kennslumálum hefur
verið mjög ör á seinustu árum. Nauðsynlegt
er orðið fyrir hvern skóla, að kennarar hans
endurmennti sig í mörgum námsgreinum,
meðal annars dönsku. Maður gæti ímyndað
sér, að jretta kæmi harðast niður á minnstu
skólunum, þar sem fáir kennarar þurfa að
gera þetta átak. En raunin er sú, að flestir
skólastjórar við stóra skóla lialda dauðahaldi
í bekkjarkennslufyrirkomulagið. Það liefur í
för með sér, að kennarar frá þessurn skólum
þurfa að endurmennta sig í öllum náms-
greinum. Ef til vill geta þeir svo aðeins not-
fært sér það, sem þeir hafa lært, 2—3 kennslu-
stundir á viku þriðja hvert ár. Það virðist
vera óhugsandi út frá sjónarmiði þessara
skólamanna, að sá kennari, sem hefur tekið
þátt í námskeiði, kenni viðkomandi náms-
grein í 2—4 bekkjum, og þurfi ekki að end-
urmennta sig í öllum námsgreinum.
Ég ætla að nefna aftur þá tæplega 50 kennara,
sem hafa sótt námskeið í dönsku og kenna á
höfuðborgarsvæðinu. Frá nokkrum skólum liafa
5 kennarar komið, en frá öðrum skólum enginn
kennari. Þegar maður fer að grennslast eftir því,
iivers vegna bekkjarkennslufyrirkomulagið er svo
rótgróið hér, verður svarið yfirleitt: „Það er aga-
vandamál." Persónulega á ég erfitt með að trúa
þvf, að „námskeiðslaus" bekkjarkennari geti hald-
ið uppi betri aga en kennari, sem hefur sótt
námskeið. Kenni liann námsgreinina 2—4 bekkj-
um á sama aklursstigi, fær hann tækifæri til að
reyna nýjar hugmyndir, sem honum detta sjáli'-
um í liug. Við endurtekningar festist honum í
minni það bezta af þeim ásamt því, sem hann
lærði á námskeiðum. Af þessu fær lrann mikið
MENNTAMÁL
26