Skírnir - 01.01.1919, Side 12

Sbírnirj Björn M. Ólsen. 5
um þessara flokka Björn M. Ólsen átti helzt heima. Hann
var ekki að eins gáfumaður, heldur drotnuðu gáfurnár í
skapgerð hans og settu svip sinn á hana alla. Hann var ekki
mikill tilfinningamaður, duldi tilfinningar sínar og lagði
ekki rækt við þær. Svipurinn og augun voru fremur kald-
leg en æst eða harðleg þegar honum var þungt í skapi.
Og í hinu heiðríka brosi, sem brá eins og sólskini yfir alt
andlitið, og öllum vinum hans mun minnisstætt, var meira
af birtu en hita; það ljómaði í því skilningsgleði hins gáf-
aða manns og það yndi, sem hann hafði af því að skifta
hugsunum við aðra. Hann var gleðimaður og skemtinn,
en hvorttveggja er fremur einkenni geðbrigðamanna ea
tilfinningamanna. Tilfinningamönnunum hættir við að
líða greinilega vel eða illa, vera ofan eða neðan við
skemtunina. Og einmitt þar sem skilning gáfnanna þrýtur
og skilningur tilfinninganna tekur við, þraut líka Björn
M. Ólsen. Hann skildi ekki lifandi fólkið í kringum sig,
vissi stundum ekkí sjálfur, hvenær hann kom við sáran
fót. í þessu er fólgin skýringin á miklu af örðugleikun-
um á skólastjórn hans, því hvorki skorti hann í þá stöðu
ötulleik né samvizkusemi, lærdóm né vitsmuni. Það er
eins og sumum gáfuðum menningarþjóðum hefir aldrei
tekist að stjórna skattlöndum né nýlendum, ef til vill af
því að þær reikna of mikið út fyrirfram, mynda sér of
fastar áætlanir. En lifandi menn er einmitt ekki hægt að
reikna út, það verður að finna til þeirra, gera allar áætl-
anir og umgerðir lika lifandi og hreifanlegar.
Ef til vill sjást einkenni Björns M. Ólsens ekki betur á
neinu en sumu því, sem hann kaus sér að gamni og dægra-
dvöl. Hann hafði mætur á skák og gat setið við að ráða
taflþrautir kvöldum saman. Alt, sem reyndi á tilfyndni og
getspeki, heillaði hann. Hann lá yfir að ráða »rebúsa« og
búa þá til sjálfur handa kunningjum sínum að ráða. Hér
er alstaðar greinilegt, hvernig gáfurnar stefna meir að
leik hugans, forminu, en efninu. Sama mætti benda á
víðar. Það var ekki af tómri samvizkusemi, sem hann
lagði svo frámunalega alúð við lökustu lærisveinana í