Skírnir - 01.01.1919, Qupperneq 95

88
Ritfregm'r
[Sklrnir
í 3. línu hljóðdvalar-villa (kvantitets-villa): »meðan ímuniðnir((,
Bem er alveg óleyfilegt eftir fornum bragreglum, því að í drótt-
kvæðu eiga að veia a. m. k. þrjó löng áherzluatkvæði, og með
er, gtutt atkvæði að fornu lagi.
Ef rita ætti nakvæmlega um þetta mál, þá yrði það löng tit-
gerð og er öll þörf á því, að það væri gert.
Tilaurt Gesta til að yrkja upp frá rótum bragform Islendinga
er merkiieg. Oft hefir það heyrzt á undanförnum árum, að þess
væri þörf. Ljóðstafirnir væri t. d. langt of mikið haft á skáldin.
En þótt svo bó e. t. v. stundum, má sjá það á skáldskap Gests, að
ekki muni fært í bráð, að sleppa þeim höftum. Má geta nærri,
hvernig skáldklunnunum mundi takast, er bragsuillingi eins og
Gesti tekst ekki betur.
Dr. Alexander Jóhannesson hefir ritað fróðlegan formála fyrir
bókinni og drepur þar lnuslega á aðaleinkennin á skáldskap Gests.
Frágangur bókarinnar er allur í bezta lagi.
Jakob Jóh. Smári.
Tíu sögur eftir Guðmund Friðjónsson. Reykjavík. Bóka-
verzlun Sigurðar Kristjánssonar. 1918.
Það er »kraftur og kyngi« í sögum Guðmundar Friðjónssouar.
Oiðfærið er svo ramíslenzkt og kjarnmikið, að betra getur ekki.
Stundum er [>að svo íburðarmikið, að nota má um hann orð skálds-
ins (E. Ben.) um »anda náttúrunnar« — að hann
ber háskrúð sjálfra litsins linda
í ljósmyndina af degi og nótt.
Og myndir þær, sem hann dregur upp, eru flestar svo sannar,
að við, sem alizt höfun^ upp í sveit, könnumst við þær úr bernsku
— könnumst við mennlna, háttalag þeirra, tal og kæki.
Guðmundur hefir snúið bakinu við töfrum vorsins. í sögum
hans blæs stælandi nepja ofan af heiðadrögum og firnindum mann-
lífsinB. Hann hatar allan kveifarskap og amlóðahátt, þótt hann
hinB vegar finni til með þeim, sem eiga bágt án eigin tilverknaðar
— og þess gætir víða, 8ð honum þykir yugri kynslóðiu veimiltitu-
leg, sórhlífin og of hneigð til allskonar tyldurs. Honum finst hana
vanta staðfestu, kraft, þrautseigju og nægjusemi þeirrar eldri. Er
s/zt vanþörf á slíkri prédikun, þótt nokkuð einhliða sé. Nú, þeg-
ar fossfall erlendrar menningar og áhrifa streymir yfir þjóðlíf vort,
er full þörf á rödd hrópandans í eyðimörkinnl, sem varar oss við,
að láta flóð þetta skola burt svip vorum og sál, hið ytra og innra,