Valsblaðið - 11.05.1972, Síða 32

30
VALSBLAÐIÐ
Samstilltir framkvæmdamenn,
Jóhannes Bergsteinsson t. v. og
Úlfar Þórðarson t. h.
átaka, og kemur þar margt til. í allri
umgengni við aðra menn er það ljúf-
mennskan sem mótar framkomu hans.
Starfsgleðin er svo geislandi, að það
eru dauðir menn sem ekki hrífast með
honum. Ég hreifst oft af starfsþreki
hans sem var ótrúlegt, enda árang-
urinn eftir því.
Ef finna þurfti úrræði til að leysa
einhvern vanda var hann ótrúlega
úrræðagóður, og þyrfti hann að leita
hjálpar annarra fór hann sjaldan bón-
leiður til búða, hann hitti þar sjálf-
an sig fyrir.
Þegar Úlfar ræddi um verkefni sem
framundan voru, og lagði þau niður
fyrir sér, var aldrei annað að heyra
en að allt væri mögulegt, allt fram-
kvæmanlegt. Hann sá aldrei nein ljón
á veginum, eða a. m. k. að hann
hræddist þau aldrei.
Hann virtist heldur aldrei hafa
neinar áhyggjur af því sem var verið
að ráðast í. Bjartsýnin sópaði öllu
slíku á burt og ég held að hann hafi
ailtaf séð „beinan og breiðan veg“
framundan svo langt sem augað eygði.
Aldrei kom til neins missættis milli
Úlfars og okkar sem með. honum unn-
um, enda var hann alveg óvenjulega
samvinnuþýður.
Ég held að aldrei hafi Úlfari liðið
betur en þegar nógu stórar vélar og
afkastamiklar voru að verki á svæð-
inu, þá lék hann á als oddi, þá var
gangur í hlutunum og hans eldheitu
vonir og þrár á góðri leið með að
rætast, og þær rættust, og fyrir það
standa Valur og Valsmenn alltaf í
þakkarskuld við þennan óvenjulega
félaga sinn.
Úlfar Þórðarson er einn þeirra
manna sem ég tel mig hafa haft mest
gagn af að kynnast".
í tilefni af þessu afmæli Úlfars
báðum við hann að segja örlítið frá
atvikum, mönnum og málefnum, sem
hafa orðið á hinni viðburðaríku leið
hans frá æskuárum til dagsins í dag,
og leikur grunur á að heldur sé dregið
úr málum en að í söguna sé borið.
Ég er borinn í þennan heim annan
dag ágústmánaðar 1911, eða á þeim
degi sem þá var þjóðhátíðardagur,
sem verzlunarmenn hafa síðan tekið
að sér. Foreldrar mínir voru Ellen
Sveinsson og Þórður Sveinsson og
bjuggu á Kleppi, en þar var hann
yfirlæknir.
í þá daga má segja að Kleppur
hafi verið einangraður, álíka langt
að fara inn að Kleppi og nú er að
fara t. d. upp að Kolviðarhóli, það
fór dagurinn í það. Það kom því lítið
til að leika sér með öðrum, það vor-
um við bræðurnir sem undum saman
í þeim efnum. Það var ekki fyrr en
ég fór að stunda skóla, að ég komst
í veruleg kynni við aðra, til leiks eða
annarra samskipta. Ég gekk aldrei
í barnaskóla, því að foreldrar mínir
kenndu mér það námsstig. Fyrsti
skólinn sem ég kom í var undirbún-
ingsskóli í Miðbæjarskólanum fyrir
þá, sem vildu reyna inntökupróf í
Menntaskólann, og þá mun ég hafa
verið 12 ára gamall.
Ég man enn daginn, sem faðir minn
fór með okkur þrjá elztu drengina
til Páls Erlingssonar í gömlu laug-
unum, og afhenti honum hópinn til
þess að kenna okkur að synda.
Það var dálítið einkennilegt, að ég
var langfyrstur að læra að synda,
það tók mig aðeins 4—5 daga að læra
þetta. Ég var horaður og léttur og
flaut vel í vatninu, og eftir það var
ég mikið í laugunum, hafði mjög gam-
an af að synda. Þetta var „skemmti-
staðurinn" sem stytzt var í, ef svo
mætti segja. Áhuga fyrir kappsundi
fékk ég fyrst þegar frændi minn einn,
sem ég synti mikið með, tók þátt í
keppni og vann sína grein. Hann var
tveimur árum eldri en ég, en ég stóð
alveg í honum, og ég fór að hugsa
sem svo, að ég gæti ef til vill keppt
líka, en það varð nú ekkert úr því
þá. Svo var það þegar ég var 14 ára
að mig minnir, þá komu einhverjir
drengir saman, sem ég kannaðist vel
við úr Laugunum, hafði oft verið í
eltingarleik við þá í vatninu, og voru
undir forustu Jóns Pálssonar, og
spurðu mig hvort ég vildi ekki vera
með í að stofna félag, sem ætti að
heita Ægir. Mér þótti þetta ógurlegur
heiður, að einhver hafði trú á mér
til einhvers, og það varð til þess að
ég varð einn af þessum 12, sem mig
minnir að hafi staðið að stofnun
Sundfélagsins Ægis. Eftir það fór ég
að keppa í sundi fyrir Ægi.
Flokkakeppnin stóð alltaf lijarta mínu
næst.
Minnist þú skemmtilegra sigra frá
þessum árum?
Mér eru alltaf minnisstæðar fyrstu
keppnirnar sem ég tók þátt í í vatns-
knattleik. Mér er keppnin í vatns-
knattleiknum minnisstæðari en í ein-
staklingskeppninni, alltaf haft meira
gaman af flokkakeppni, þar sem menn
treysta hver á annan, gera sitt bezta
fyrir liðið, frekar en sjálfa sig. í
annað skiptið sem ég var með í móti
þá vann Ægir, og var það Íslands-
mótið. Fyrst var keppt við KR, en í
þá daga var ekki skorað mikið af
mörkum. Ég hafði gott jafnvægi í
vatninu, og hef sjálfsagt erft frá
föður mínum, sem var góður kastari,
hæfileikann að kasta, og ég skoraði
bæði mörkin móti KR í þessum leik.
Þetta er mér alltaf ógleymanlegt, og
þessi mörk get ég alltaf lifað upp
aftur, hvenær sem ég vil. Úrslitin
voru svo við Ármann, sem álitið var
að gætu malað okkur mélinu smærra,
en það fór svo að við unnum þá 1:0.
Ég skoraði ekki það mark, en það er
jafn minnisstæður leikur fyrir það,
þó að ég muni betur eftir leiknum
við KR af ástæðum sem ég nefndi.
Ég setti aldrei Islandsmet í ein-
staklingsgreinum, en ég held að ég
hafi sett drengjamet, ef ég man rétt,
en í boðsundum var ég með í að setja
íslandsmet, t. d. 4x50 m unnum við
lengi þessi sveit sem ég var með í.
Ég held að mér hafi einu sinni tek-
izt að verða íslandsmeistari í stakka-
sundi. Hins vegar held ég að ég hafi
verið sprettharðasti sundmaðurinn
hér á vissu tímabili, en það var því
miður á þeim tíma þegar ég var bund-
inn vegna námsins, og þó ég væri
ekki búinn með námið var ég farinn
að fara út á landið og sinna störfum
sem héraðslæknir. Og einmitt þegar
ég var upp á mitt bezta er ég starf-
andi úti á landi. Vatnsknattleikurinn
og stuttu sundin voru uppáhaldsgrein-
ar mínar. Stuttu sundunum þurfti ég
mest á að halda í vatnsknattleiknum,
og lagði því mesta áherzluna á þau.
Ég byrjaði nú sem bringusunds-
maður, og mest var eftir mér tekið
á „heimabökuðu" sundi sem ég hafði
fundið upp sjálfur. Var það sambland
af handa- og fótatökum, og kann ég
það nú ekki lengur, en ég var fljótur
á þessari aðferð minni. Ég held að
það hafi verið yfirhandarhandatök
og bringusundsfótatök eða eitthvað
í þá átt. Þessi aðferð mín náði ekki
útbreiðslu, þetta varð mín einkaeign.