Valsblaðið - 11.05.1972, Qupperneq 73

VALSBLAÐIÐ
71
Séra Friðrik Friðriksson.
Ég hygg, að þúsundir drengja, sem
nutu leiðsagnar séra Fr. Fr., vildu
segja hið sama og G. Þ. — Og séra
Friðrik átti marga drengi. Hann vann
einnig að kristilegu unglingastarfi í
Danmörku 1939—45 og í N.-Ameríku
1913—16. Svo fór hann fyrirlestra-
ferðir um Norðurlönd og sótti fjölda
funda og þing í Evrópu og Ameríku
sem fulltrúi þjóðar sinnar. Alls stað-
ar var hann aufúsugestur, dáður og
virtur, og eignaðist fjölda vina.
Séra Friðrik var skáld gott og mik-
ilvirkur rithöfundur, bæði á íslenzku
og dönsku. Rit hans og bækur skipta
tugum. Merkust þeirra mun vera
sjálfsævisaga hans og skáldsögurnar
Keppinautar, sem var fyrst og fremst
skrifuð fyrir Valsmenn, Drengurinn
frá Skern, Sölvi o. fl. Margir sálmar
eru eftir hann í sálmabókinni og söng-
bókum æskulýðsfélaga. Einnig fjöldi
greina í blöðum og tímaritum. Hann
var ritstjóri Æskunnar 1904—1908,
því að hann gerðist góðtemplari 1897
og var það æ síðan og alla tíð áhrifa-
mikill talsmaður bindindis. í Dan-
mörku vann hann um tíma að út-
breiðslu bindindis meðal sjómanna og
ritaði þá bækling um málið, sem gef-
inn var út í 100 þúsund eintökum.
Séra Friðrik var skarpgáfaður
maður, fjölmenntaður og lærdóms-
maður mikill, einkum í latínu og
sögu. Hann var ágætur kennari. Skiln-
ingur hans á eðli og athöfnum ung-
menna var frábær. Honum entist and-
legt fjör og þróttur til æviloka, þrátt
fyrir sjónleysi síðustu árin, og var
guði þakklátur fyrir það. Þegar litið
er yfir ævi séra Friðriks, virðist mér
augljóst, að hann varð mikilmenni
vegna þess, að hann reisti starf sitt
á bjargi sannrar trúar, studdist við
staf bænarinnar, baðaður í ljósi kær-
leikans til guðs og manna.
Þess vegna mun nafn hans geym-
ast um aldur og ævi á spjöldum sög-
unnar og lífsstarf hans verða bloss-
andi viti á leið ungmenna framtíðar-
innar, er sækja fram til sannra dáða
og drengskapar, með Jesú Krist sem
æðstu fyrirmynd.
Lesendur. — Munið, að séra Frið-
rik vildi fyrst og fremst leiða íslenzk-
an æskulýð veginn til Krists.
i'fínmn n Helgason:
Páll Sigurðsson? minningarorð
Einn af þeim ágætu mönnum, sem
stofnuðu Knattspyrnufélagið Val,
andaðist 12. 11. 1971, þá 76 ára gam-
all. Hann var fæddur í Reykjanes-
vita 4. febrúar 1894. Til Reykjavík-
ur fluttist hann með foreldrum sín-
um fjórum árum síðar.
Kornungur að aldri leið Páll mikið
heilsuleysi, sem gekk mjög nærri hon-
um, og beið þess aldrei bætur. Samt
lét hann það lítið á sig fá, hann gekk
til leikja með félögum sínum sem
lítill drengur og fékk mikla aðdáun
á knattspyrnu, sem leiddi til þess að
hann varð einn þeirra sem stofnuðu
Val 1911. Páll taldi það sitt lífslán
að komast í kynni við KFUM og séra
Friðrik Friðriksson, og þar starfaði
hann meira og minna allt sitt líf.
Ungur lærði hann prentiðn, og þar
varð hans starfsvettvangur meðan
hann hafði heilsu til, en mörg síð-
ustu árin gat hann ekki unnið, af
völdum veikinda þeirra, er hann fékk
í æsku.
Páll var harður við sjálfan sig;
þótt hann gengi aldrei heill til skóg-
ar, enda taldi hann sig hafa fengið
ómetanlegan styrk af trú sinni.
Á sínum tíma setti Páll á stofn
prentsmiðjuna Acta ásamt öðrum, og
var meðeigandi hennar um skeið. Þeg-
ar svo þeir félagar seldu prentsmiðj-
una, vildu hinir nýju eigendur for-
Páll Sigurðsson.
takslaust fá hann til að halda áfram,
og vildu þannig ekki missa af starfs-
kröftum hans og verkhyggni og vann
hann þar í fjölda ára eftir það.
Páll hafði líka sýnt það í allri fram-
komu sinni, og sýndi það alla tíð,
hvort sem var á vinnustað, í hópi
vina, eða á heimili sínu, að þar fór
maður sem naut trausts og vináttu
allra sem hann umgengust.
Páll var kvæntur Margréti Þor-
kelsdóttur og eignuðust þau fimm
mannvænleg börn.
Við Valsmenn kveðjum hér Pál
hinztu kveðju og þökkum honum
þann skerf, sem hann lagði til stofn-
unar félagsins og starfa fyrir Val.
Frímann Hvlyastm:
Félagshyggja og drenglyndi
Fyrir alllöngu varð á vegi mínum
Valsmaður, sem kominn er nokkuð
við aldur, og fórum við að rifja upp
gamla daga, eins og gengur. Maður
þessi, sem heitir Róbert Sigmundsson,
var mjög efnilegur knattspyrnumað-
ur og lék á sínum tíma í fjórða flokki,
en varð að hætta þá strax, vegna
veikinda. Hann er alltaf mikill Vals-
maður og minntist þessa stutta tíma
síns í leik með Val með mikilli ánægju.
Hann sagði mér m. a. frá atviki,
sem honum var hugstætt, og kvaðst
aldrei mundi gleyma, sem var á þessa
leið:
Á þessum árum, þegar ég æfði með
Val, hafði Grímar Jónsson ákveðið,
að við skyldum keppa við Hauka, en
Grímar var þá unglingaleiðtogi og
leiðbeinandi á æfingum. Sagði hann
okkur öllum að koma með skó, hann
ætlaði ekki að velja liðið fyrr en rétt
fyrir leikinn. Mikill fjöldi kom til
leiksins og vafalaust stór hópur, sem
hafði dálitla von um að komast í lið-
ið og voru til þess útbúnir með skó,