Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1938, Blaðsíða 92

92
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
Árni var atorku- og iðjumaður mikill alla æfi,
glaðlyndur og geðprúður og hvers manns hugljúfi,
enda var hann virtur og elskaður af öllum, sem
kyntust honum nokkuð fyrir mannkosti hans og
hæfileika. Fáir munu þeir hafa verið óskólagengnir
alþýðumenn, sem stóðu Árna á sporði með nothæfan
fróðleik og þekkingu, enda leituðu sveitungar hans
til hans allajafna, er einhvern vanda bar að höndum.
Við barnauppfræðslu var Árni ávalt mikið riðinn, og
oft voru piltar og stúlkur lengri og skemri tíma á
heimili þeirra hjóna á íslandi, að njóta tilsagnar
Árna, einkum í dönsku; það virtist að hávaðinn af
uppvaxandi piltum og meyjum á þeim árum hefðu
sterka löngun til þessa að nema dönsku, en Árni var
orðlagður lipur og ágætur kennari.
Sveinn Árnason, son-
ur Árna Sigurðssonar,
hér næst á undan, er
fæddur á Vopnafirði 27.
feb. 1869. Ólst hann upp
hjá foreldrum sínum. —
Þótt Sveinn vendist allri
búskapar- og sveitavinnu
í uppvextinum, þá bar
snemma á því, að hugur
hans hneigðist mjög til
bóknáms. Þessvegna var
það, að faðir hans kom
honum fyrir hjá séra
Guttormi Vigfússyni á
Svalbarði í Þistilfirði til Sveinn Árnason
að læra latínu undir
skóla; en séra Guttormur var manna bezt að sér í
fornmálum, latínu og grízku og kendi mörgum pilt-
um undir skóla. Hjá séra Guttormi var Sveinn ár-
langt (1886—7), vann klerki að sumrinu fyrir kensl-
unni að vetrinum. Sökum efnaskorts gat samt