Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1910, Blaðsíða 120

92
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON :
aS þaö var mín eigin eign. Mín og Tínu.
Satt var þaö, aö ekki voru nágrannarnir; hinn
næsti þeirra var í fimtán mílna fjarlægð, en eg fékst
litt um það. Hún ætlaði aö koma. Rjóðrið, er eg hafði
höggvið þar inni í miðjutn sókginum, átti að verða
Eden framtíðar minnar. Eg bygði með eigin höndum
húsið, er átti að geyrna hennar — bygði hús vandaðra
og betra en nokkurn tíma áður hafði sézt í skógunum,
valdi hin beztu tré í það, geirnegldi það á hornum, hjó
allar misfellur af bjálkunum að innan verðu með skar-
öxinni minni svo vandlega, að ekki var auðið að sjá
annað en að heflaðir væru. Herbergin voru þrjú og í
því, er i miðið var, útbjó eg eldstæði, er brenna mátti í
feiki-miklum trjábútum. Að framan var forgarður, er
eg plantaði blómum, en að baki voru risavaxin grenitré,
er skýldu fyrir vindum.
Eg taldi dagana. Tína kom alein frá Norvegi.
Eg mætti henni í Duluth, og átti ervitt með að sannfær-
ast um, að hin yndislega kona, er horfði djörf og von-
glöð framan í mig, væri í raun réttri feimna og ómann-
blendna stúlkan, er eg hafði kynst inni á milli fjallanna
á ættjörðu minni. Við giftumst og bróðir minn, er
numið hafði land í fjörutíu mílna fjarlægð frá mér, var
vottur að athöfninni. Við fórum með fyrstu járnbraut-
arlest burt úr borginni; og Tína og eg drógum loks and-
ann frí og frjáls þegar við vorum farin frá járnbraut-
arlestinni og héldum áfram um skóginn í ótal bugðum
eftir stíg þeim, er eg sjálfur hafði lagt og markað með
því að höggva spor í trén, er hægt var að sjá tilsýndar.
Hún reið á hestinum mínum, en eg gekk við fótaskör-
ina og tré skógarins himingnæfandi bergmáluðu hlátur-
inn í okkur; eg var ekki lengur Knútur þögli.
Heill og liagsœld — og Ólafur.
Að heyra hana hrópa upp yfir sig af fögnuði þeg-