Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1910, Blaðsíða 127

ALMANAK 1910.
99
er viS höfðum lagt svo mikla stund á að rækta og prýSa:
hagsældar-heimiliS okkar — kastalinn draumanna okk-
ar — hreiSraSi sig þar í grárri skímunni umlukt blóm-
um og laufskrúSi eins og í hljóSi aS biSja okkur aS
forSa sér frá aS verSa aS líkbáli vonanna okkar í skóg-
inum.
Og enn hvíldi þaS í rósemd og óbliknaSri fegurS
meS sama gleSiblænum til yztu útjaSra, eins og viS því
búiS aS verSa vel viS dauSa sínum.
Voðalegur flótti undan eldinum.
Eg brast i grát. Eg gat ekki aS því gjört. En
þegar hún rétti út hendina og klappaSi á úfna og
s'torkna háriS á mér, fyrirvarS eg mig, beit á jaxlinn og
ruddist sem óSur væri inn í eySiskóga-mörkina, er nú
stóS feigum fótum, meS litlu lestina mina á eftir mér.
ÞaS þurfti aS halda í viS hestinn, því aS hann var fast
á hælum mér, og kýrin brokkaSi þunglamalega án þess
þó aS verSa til tafar; þaS var eins og henni væri hugn-
un í því, aS vera í hópnum meS okkur er höfSum um-
gengist hana svo lengi og aliS önn fyrir. í fyrsta sinn
tók eg nú eftir því, aS hitinn var afar-mikill, þrátt fyrir
þaS, aS svo hlaut aS hafa veriS klukkutímum saman á
meSan eg sveittist blóSinu aS árangurslausu viS fram-
lenging eldvarnar-línunnar. Mér fanst hver mínúta
sem leiS vera heill mannsaldur.
Mér var þungt um andardrátt. Eg blés eins og
smiSjubelguir og mér fanst sem lungun í mér vera í
þann veginn aS gefast upp viS ætlunarverk sitt.
Þ'aS var kipt snögglega í taumana á hestinum og
kúnni og numið staSar. Tína rendi sér léttilega niSur
úr söSlinum. Hún rétti mér barniS og mælti svo fyrir,
aS eg færi á bak hestinum. Eg mótmælti því, en hún
krafSist fastlega aS eg gjörSi þaS á meSan mér væri aS
renna mesta mæSin. Eg lét aS orSum hennar, en svo