Félagsrit - 01.01.1915, Síða 11

11
hann getur nærri, finnur á sér, hvernig ])eir muni hafa
hagaS ferð, og leitar þess vegna skynsamlega, o. s. frv.
En ekkert slíkt vinst nerna með margháttaðri sálará-
reynzlu, og tækifærin til þess eru fleiri í sveitalífinu en
kaupstaðanna. Þannig er með það að rata í dimmviðr-
um, bæði á landi og sjó; að finna og velja vöð á vatns-
föllum o. m. fl. þvílíkt.
Þá er einnig ýmislegt við sveitavinnuna sem heimt-
ar mikla líkamlega þrekraun og margháttaðri, heldur en
við flesta daglaunavinnu í kaupstað og iðnaðarvinnu.
Sama átti sér stað meðan sjór einungis var stundaður
á opnum skipum; barningarnir stæltu vöðvana. En á
vélbátum, þilskipum og dræglum (trawlers) þurfa sjó-
menn varla að kunna „áralagið“. Ræðara-íþróttin týn-
ist nema róðraræfingar sé stundaðar sérstaklega.
Mörg sveitavinna þarf að ganga fljótt og krefur því
kapps og dugnaðar. Svo er um heyskap og fleira. Því
er oft gerður munur á kaupgjaldi eftir dugnaði manna,
og vinnuveitendur, sem venjulega eru sjálfir með að
vinriunni, taka dugnaðarlaunin í auknum afla. En við
daglaunavinnu i kaupstöðum er sjaldan gerður verulegur
munur manna í kaupgjaldi, og dregur það úr dugnað-
armönnunum. Þar er því sjaldan unnið með snerpu,
enda er atvinnan því drýgri, þess lengur sem verkið
treinist.
Við heyskaparvinnu er hreyfingin margvísleg, og er
hún þvi flestum holl líkamsæfing og talsverð þrekraun
oft. Sama á sér stað um gegningastörf á vetrum,
fjárgæzlustörf (fráfærur, haustgöngur o. fl.), ferðalög o.
s. frv. I sveitinni þarf ekki að „dansa á balli“ til að
svitna; það fæst daglega við nauðsynleg störf.
Sveitalífið er kjarni pjóðlífsins á landi hér, eins