Félagsrit - 01.01.1915, Síða 40

40
sig, oftast bæði i bráð og lengd. Þetta má skýra með
dæmum:
Tveir verzlunareigendur eru i kauptúni. Þeir eru
auðvitað keppinautar, og vill hvor um sig draga sem
mesta verzlun til sín, ná sem mestri vöruveltu. Nú
fær annar skip hlaðið vörum, misjafnlega útgengilegum.
Hann velur úr þær vörurnar, sem auðveldast er að
selja og mestan hagnað má af hafa, og býður keppi-
naut sínum að taka við þeim til að verzla með þær, en
lætur sina eigin verzlun fá hitt, sem minna er á að
græða, eða jafnvel litlar líkur til að seljist. — Þannig
hegðar sér enginn verzlunarrekandi með fullu viti, það
gera aðeins sumir samvinnufélagsmennirnir okkar, lík-
lega af athugaleysi eða af þvi — „þeir vita ekki hvað
þeir gera“.
Þegar verzlunarfélag tekur yfir jafnstórt svæði sem
Sf. Sl., og um svo mikið vörumagn er að gera, sem
sláturfénað af öllu þvi svæði, er ekki unt að koma því
við, að hver geti komist að með vöru sína á þeim degi,
er honum eða deild hans kann í alla staði að vera hag-
kvæmast. Þar kemur fleira til greina; þvi fyrir fleirum
getur staðið alveg eins á, og verða þá deildirnar að
hlíta ráðstöfunum forstjórans, sem reynir að gæta
hagsmuna allra i svo réttu hlutfalli sem unt er. Geti
mönnum ekki skilist þetta og þeir felt sig við það, er
ekki unt að fullnægja því atriði 2. gr. félagslaganna, að
koma „reglubundnu skipulagi á flutning fénaðar að
sláturhúsunum“, og getur þá öll starfsemi félagsins farið
í mola. Hugsi maður sér að fyrir félagsskapinn hafi
fjárverð hækkað um 3 kr. á kind, en að þeim, sem
hliðra verður til um rekstrardag, sé það sama sem 25
au, kostnaðarapki eða hagnaðarrýrnun á kind, Hann