Félagsrit - 01.01.1915, Qupperneq 72

72
ins. Áður en kælihúsið komst upp. varft oft að geyma
nautin nokkuð áður en þeim varð slátrað; því mark-
aðurinn er ærið óviss og oftast takmarkaður, en erfitt
að koma á reglu með aðflutning gripanna. Þá var
freisting fyrir menn til að reyna að selja annarsstaðar
þó það ekki þýddi annað en að gera ilt verra; mark-
aðinn gat það ekki aukið né bætt, heldur urðu að
eins fleiri um að bjóða vörurnar og fylla hann. Nú
síðan kælihúsið kom til, hafa menn ekki þá afsökun,að
gripirnir rýrni við geymslu. En þyki félagssvæðisbúum
enn svo mikil vandkvæði á að eiga við Sf. Sl. með
nautaverzlunina, að þeir kjósa heldur að ala nokkrar
kaupmannafjölskyldur á henni, en að eiga við félagið,
þá væri gott að deildarstjórar reyndu að komast eftir
hvað að þykir, svo reynt yrði að bæta úr því, ef unt
er. Auðvitað er bezta bótameðalið það, að eiga við
félagið eitt, — að bœndur hœtti að mynda sam-
hepni móti sinni eigin verzlun.
I flestum sveitum á félagssvæðinu, nema þeim allra-
næstu Rv., hefir lítið verið gert að því, að senda fé til
sláturhúsanna nema einu sinni eða tvisvar um aðal-
sláturtímann. Eftirhreyturnar, fé sem fargað hefir verið
eftir að aðal, rekstrar eru farnir, hefur mjög lent hjá
kaupmönnum og „spekulöntum", sem hafa ferðast um
til fjárkaupa — til að græða á. Það hefur þótt fyrir-
hafnarminna en að gera út ferð úr deildunum með fáar
kindur. En ráðið til að bæta úr þessu, losa einstaka
mann við umstang, og tap á því sem kaupendur græða,
er að deildin láti mann frá sér safna fénu, og að næst-
liggjandi deildir, eða eftirsafnsmenn þeirra, síðan slái sér
saman um rekstur til sláturhúss félagsins. Þar fær
hver sitt, í sinn reikning. Auðvitað verður að borga