Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1918, Síða 7

löUNN]
Rakel.
245
))Þarf — ég — að — fara — á spítala?« sagði
ltakel hóstandi.
»Já. Já, það er betra. I5ér þurfið að fitna og verða
dugleg, borða eins og hestur; ég skal láta yður hafa
lyf við lystarleysinu. Ég skal skrifa nokkrar línur
með yður til spítalans. Hafið þér ábyrgðarmenn?«
»Pabbi hefir eitthvað af peningum og ábyrgð odd-
vitans á Ströndum«.
»Nú, það er faðir yðar, sem situr úti í biðstofunni?«
»Já«.
»Jæja, Rakel litla! IJvað eruð þér gömul?«
»17 ára«.
»Einmilt það, 17 ára«. Hann klappaði góðmann-
lega á herðarnar á henni, og hálf-ýtti henni út á
undan sér. »Eg þarf að tala við yður, maður minn«,
sagði læknirinn, þegar hann kom með Rakel út í
biðstofuna.
»Haldið þér hún komi sig?« sagði Salómon og
sneri loðhúfunni milli handanna, þar sem hann stóð
á miðju skrifstofugólfinu.
»Batni, meinið þér, maður minn. Það er hvergi
nærri vonlaust, en slæmt, að liún kom ekki fyr; hún
er slæm í öðru lunganu, og sull liefir hún i lifrinni;
Rýst við að skurður sé nauðsjmlegur; en liún þarf
að fitna fyrst«.
»IJér halið von um, að hún komi sig — geti
t>atnað?« Salómon leit hænaraugum til læknisins.
»Já, auðvitað. Vonist þið hændur ekki ætíð eftir góðu
vori? En er ekki hafísinn stundum á næstu nesjum?«
Salómon skildi liann. Það var lílil von.
»Jæja, maður minn; farið með telpuna á spítalann;
eg síma þangað, það verður tekið á móti yður«.
Salómon þakkaði og kvaddi.
Éftir að liafa spurt ýmsa til vegar, koinu þau loks
að spítalanum. Þá var Rakel að niðurlotum komin
sf þreytu.